KURA E GJASHTË

O ti i sëmurë që ankohesh!

Unë po të them se, kur do që ta kujtosh të kaluarën, ngazëllimet, kënaqësitë ose brengat dhe hidhërimet, patjetër do të thuash: "Of!" apo "Oh shyqyr!"

Gjuha dhe zemra jote do të thonë ose "Elhamdulil-lah!" (Falënderoj Zotin xh.sh.), ose "I mjeri ç’më gjeti!". Punët e mëparshme të

hidhura, sot të shtyjnë të falenderosh Zotin, sepse natyrisht, ato janë të mjerueshme dhe kur shpëton prej tyre ndien një kënaqësi në zemër. Shpëtimi nga e kaluara e hidhur dhe vuajtjet është me të vërtetë një kënaqësi e madhe. Ato ikin duke lënë në zemrën e njeriut një ëmbëlsi, që sa herë ta kujtosh, do ta ndjesh veten të lumtur dhe të kënaqur. Fill pas kësaj ndjenje buron falenderimi ndaj All-llahut xh.sh..

Mendimet që të shtyjnë të thuash "I mjeri unë! Vaj medet për mua!", janë ditët e ndarjes prej ngazëllimit dhe lumturisë. Kjo tregon se ti je ndarë njëherë e përgjithmonë prej tyre. Nga kjo ndarje ato kanë lënë në zemrën tënde një hije pikëllimi dhe të futin në trishtim të hidhur. Kënaqësia e një dite të vetme me atë që Zoti nuk e lejon, të sjell një vit lot dhe hidhërime. Një ditë e sëmundjes tënde, që të ka shkaktuar dhimbje në këtë botë, të jep një kënaqësi shpirtërore shumëditore, të barabartë me të gjitha ato mirësi që ke fituar duke duruar në kohën e sëmundjes tënde. Kënaqësia e shpëtimit mund të zgjasë me vite.

Kujto fundin dhe të mirat e kësaj sëmundjeje të përkohshme. Tani mos thuaj: "Ç’më ka gjetur për këto që më kanë rënë në kokë”, pra mund të më kalojë! dhe jo të ankohesh, por të falenderosh Zotin xh.sh.!