E dyta: Në veprat e Risale-i Nurit është thënë se: “Kush nuk ka aftësi për të krijuar gjithësinë, ai nuk mund ta krijojë as atomin më të vogël. Kështu që kush e krijon, e vendos dhe e përpunon atomin në vendin e duhur, me përpikmëri superiore, ai është që e ka krijuar edhe gjithësinë.”

Nga argumentet e përgjithshme të atomeve, është edhe mbrojtja e fjalëve të ndryshme, me një grusht ajër që është e mbushur kjo radio e vogël që saktësisht na tregon në faqen ku janë shkruar stacionet, largësinë e periudhës nga një orë deri në një vit, i transformon zërat afro nga dyqind qendra të ndryshme, ku nga gjithë ato qendra vijnë fjalët e Kur’anit. Pra fjala “elhamdulil-lah” (falenderimet i takojnë All-llahut xh.xh.), duke mos ndryshuar germën apo dialektin dhe duke mos ndërruar shprehjet e veçanta të folësit, vjen në veshin tonë me anë të një grusht atomesh të ajrit. Atëherë për t’u kryer këto punë, një atomi të vetëm i duhet një fuqi gjeniale dhe një vullnet që t’i konceptojë ato, një dije që të di zërat e hafizëve që këndojnë në qendrat e të gjithë sipërfaqes së tokës, një sy që t’i shohë të gjithë ato dhe një vesh që t’i dëgjojë të gjitha ato, përndryshe kjo mrekulli nuk do të ekzistonte. Domethënë këto atome dhe këto punë mund të bëhen vetëm me urdhërin e Një Fuqiploti të Gjithëdijshëm, që Ai të dijë të gjithë gjithësinë, të dëgjojë, të shohë dhe asnjë send të mos i vijë rëndë për fuqinë e Tij. Gjërat e mëdha të jenë njëlloj si ato më të voglat. Përndryshe imagjinatat, enigmat, mitet fantastike do të thojnë se përbërja e këtyre gjërave bëhet nga përplasja e valëve të ajrit, me rastësi të çthurur, fuqi të verbër dhe natyrë të shurdhër, e cila nuk mund të bëhet kurrë. Po qe se e pranojmë këtë, atëhere atomit duhet t’i atribojmë të gjithë ato punë, duke thënë se çdo atom sheh të gjitha sendet që janë nëpër rruzull dhe i di nevojat e tyre dhe është i gjithëdijshëm që i bën këto. Kjo është njëqind herë larg mendjes, ku në të janë grumbulluar pamundësitë e panumërta. Le të vijnë të devijuarit dhe le të shohin se sa janë larg mendjes dhe se sa përralla janë!

E treta, kjo makinë (radioja), që është një vazo shpirtërore për të lulëzuar lulet e fjalëve, me një grusht ajër tregon mrekullitë superiore, nga ku kuptohet se çdo atom me personalitetin dhe funksionet e tij, tregon se Krijuesi i tyre dhe i gjithësisë, është vetëm All-llahu i Madhëruar. Ndërsa filozofët dhe dijetarët islamë, për të vërtetuar hollësisht njësimin e All-llahut (xh.sh.), marrin parasysh të gjithë gjithësinë. Kurse ne themi se: Siç lindja e diellit argumentohet në një cep kristali edhe deti madhështor vërteton lindjen e tij, ashtu edhe çdo atom i ajrit është nga një argument si shembull i mëparshëm, i cili në detin e gjithësisë, me të gjitha funksionet e tij absolute, tregon shkëlqimet e njësimit të All-llahut (xh.sh.).

Për arsye se Risale-i Nur në gjendjen shpirtërore është një shkëlqim i mrekullisë së Kur’anit famëlartë, tregimin e mëparshëm është duke e sqaruar me përpikmëri dhe një nxënës i Nurit që e ka studiuar atë hollësisht, për të mos u larguar nga prania e All-llahut (xh.sh.), nuk ndien nevojë si disa njerëz të devotshëm që të thonë: “La mevxhude il-la Hu” (përveç All-llahut nuk ekziston asgjë), apo si disa të tjerë që thojnë: “La mesh’hude il-la Hu” (përveç All-llahut nuk duket asnjë send). Por nxënësi i Nurit thotë se:

“Çdo gjë është një argument që dëshmojnë njësimin e All-llahut (xh.sh.)”, e atij i mjafton kjo dritë e amshueshme.

Tani kjo shprehje e bukur arabisht e sqaron më mirë kuptimin shpirtëror të Risale-i Nurit, me mrekullinë e Kur’anit të famshëm, sepse ajo ka nxjerrë në shesh