Pasi falëm namazin e akshamit mësuesi na tha: ‘A mund të ha pak?’ Menjëherë morëm nga një lokal pak pilaf, por nuk mundi të hante as edhe një kafshatë, nuk i kalonte.

Pasi falëm jacinë vazhduam të udhëtonim gjatë gjithë natës. Në syfyr mbërritëm në Osmanije, nga ku morëm benzinë dhe bëmë edhe syfyr. Mësuesi përsëri s’mundi të hante asgjë. Edhe namazin e sabahut e fali në makinë. Rruga ishte e prishur dhe gjithashtu gjithë borë e baltë. Shumë makina kishin mbetur në rrugë. Kurse e jona vazhdoi rrugën pa asnjë problem, duke ecur si era. Kur hymë në Urfa ora ishte fiks 11.00. Shkuam në xhami për në të cilën vrapoi vëlla Zybejri për të thirrur një nga nxënësit tjerë, Abdullah Yeğin (i cili edhe sot vazhdon shërbimet e islamit në Gjermani. Shën. i editorit). Mësuesi tha: ‘Shpejt se unë nuk kam kohë të pres.’ Vëllezërit Abdullahu me Zybejrin ia mbërritën me vrap. I thamë vëlla Abdullahut që të na çojë në një hotel të pastër. Shkuam pastaj në ‘Ipek Palas’. Duke e zbritur mësuesin nga makina ishte mbledhur një kallaballëk i madh para hotelit. U ngjitëm në katin e tretë, në dhomën me numër 27.

Menjëherë u hap lajmi për ardhjen e Bediuzzamanit në Urfa dhe populli vrapoi drejt hotelit. Njerëzit filluan të ngjiteshin lart për ta vizituar mësuesin. Vëlla Zybejri i priste mysafirët në derë, të cilët i fuste në dhomë me radhë. Ata ia puthnin dorën mësuesit, kurse ai ia puthte kokën. Unë i thoja atyre, ‘tani ti shko, le të vijë tjetri’. Por ata thonin ‘nuk na lëshon Mësuesi’. Edhe ne po habiteshim sepse ishte diçka që se kishim parë më parë. Sepse kur ishte i sëmurë nuk pranonte askënd, qoftë edhe nxënësit e tij, por tani po i pranonte të gjithë me radhë.

Gjatë kësaj kohe ia mbërritën dy policë:

“Kush është shoferi, përgatituni, duhet të ktheheni.”

“Mësuesi ynë është i sëmurë”,-i thamë. Në këtë moment erdhën edhe 10 policë, disa të veshur e disa të tjerë civilë.

“Përgatituni, menjëherë do të shkoni në Isparta.”

Unë: “T’i themi mësuesit”,-i thashë. Shkova pranë mësuesit dhe ia shpjegova gjendjen. Ai kërkoi që t’i takonte policët, të cilët ia kumtuan urdhërin të ardhur direkt nga ministri i Punëve të Brendshme.

Mësuesi i tha: “E çuditshme, unë kam ardhur këtu për të vdekur. Ju po e shihni gjendjen time...”

Policët: “Ne jemi rob të urdhërit. Çfarë të bëjmë?”

Para hotelit ishte turma e madhe e njerëzve të mbledhur. Ne i thamë atyre që, duan të na kthejnë. Populli u irritua dhe njerëzit filluan të thonë: “Si është e mundur që një mysafir tonin të nderuar, ta çojnë me zor nga shtrati i vdekjes.” Punonjësi i hotelit Mahmud Efendiu e shtyu komisarin e policisë duke i thënë: “Si mund ta dërgosh me zor mysafirin tim?”