Armiqësia jonë është ndaj të egrave dhe fanatizmit. Secili musliman qëllimin kryesor duhet të ketë lartësimin e ajeteve të Zotit (xh.sh.). 99 % e drejtësisë islame, përbehet nga morali, adhurimi, veprat e mira për jetën tjetër dhe virtytet e bukura. Politika është vetëm 1% dhe këtë ia kemi lënë qeveritarëve. Tani qëllimin kryesor e kemi që grupet e ndritura të fetarëve, të lëvizin që megjithë zemër dhe me një zellë të madh të përpiqen për të arritur në kulmin e lartësive. Sepse në kohën e sotme për të lartësuar fjalën e All-llahut, përparimi material është domosdoshmëria më e madhe! (Pra me pasuri dhe me arsim).

Tani unë jam një individ i kësaj bashkësie dhe do t’u ndihmoj që të dal në shesh. Përndryshe nuk jam i atyre fraksioneve dhe partive që janë shkak i përçarjes. Unë e përkrahi mendimin e Sulltan Selimit që thotë:

Më shqetëson mendimi i përçarjes dhe i ndarjes,

Ajo brengë është që më dëmton edhe në varr,

Duke qenë bashkimi shkak për të ndalur sulmin e armiqve,

Po nuk u bashkua populli, në zemrën time ajo është një barrë...

Pra detyra ime e parë është që ta mbroj nga abuzimet e disa personave që duan t’i kundërshtojnë me ankthe të panevojshme. Unë përpiqem të shpalli se ajo është mall i secilit.

E dyta, duke paraqitur bukuritë e besimit tek një Zot dhe duke u marrë me pengimin e përçarjeve të fraksioneve që mundohen të hapin plagë të reja, koha nuk më lejoi dhe erdhi vërshimi e më rrëzoi edhe mua. Në këtë mënyrë e humbi vlerën edhe fjala ime ku thoja: “Po qe se gjej një flakë, vrapoj ta shuaj edhe unë një pjesë të saj”. Por fatkeqësisht në të m’u “dogjën” rrobat e hoxhallekut, për arsye se s’munda t`i dal zot. Gjithashtu m’u hoq edhe pozita e rremë, kurse rrëzimi i saj më gëzoi shumë. Unë mëgjithëse jam një njeri i thjeshtë, hyra nën këtë peshë të rëndësishme, që të zgjoj edhe deputetët e kuvendit. Kurse ju këtë po ma konsideroni krim!...”

Përveç këtyre Bediuzzamani u paraqet edhe artikujt e botuara nëpër gazeta, që mundohet t’i bindë ushtarët e kryengritjes, duke u bërë ndikues që të ndërpritet kryengritja pa marrë hov më të madh.

“Një ditë të premte së bashku me disa dijetarë, shkova në mbikqyrjen e burgut “Harbiye”, ku u munduam që me disa fjalime të qetësonim tetë batalione ushtrie. Tani po ju paraqes një pjesë të fjalimit, të cilin ju e quani krim:

“O ushtarë besimtarë! Bashkësia e tridhjetë milionëve, Perandoria Osmane, namusi, nderi, lumturia dhe flamuri i përbashkët i muslimanëve varet mbi bindjen tuaj. Oficerët tuaj nëse bëjnë ndonjë mëkat dëmtojnë vetveten. Ju me mosbindjen tuaj po shqetësoni treqind milionë muslimanë. Sepse me këtë gjendje hidhni në rrezik vëllazërimin e muslimanëve. Mos harroni se ushtria i përngjan një fabrike të rregullt. Po qe se ndalet vetëm një rrotë, tërë fabrika ngatërrohet. Në këtë mënyrë përsëri mos harroni se ushtria nuk duhet të merret kurrë me politikë.