- A e di se për çfarë detyrë është krijuar ajo?

- Jo...

- A mos e ka krijuar Krijuesi për ta mbytur atë?

- Nuk e di...

- Pra kush të shtyu ta mbytësh?... Ja pra meqë nuk i di arsyet e krijimit të tyre, atëherë ke bërë një krim dhe ke gabuar që e ke mbytur atë.

Pas kryengritjes kurde me në krye një farë shejh Saidit, tek Bediuzzamani erdhën disa kryetarë të klaneve nga Bitlisi, Vani, Mushi, etj. me mendimin që t`i përkrahte ata që duan të kundërshtojnë shtetin. Bediuzzamani i thotë: “A jeni të mendimit që ta shtyni vëllain të mbysë vëllain e vet. A mos keni harruar se për shumë shekuj populli turk ka mbajtur flamurin e fesë islame dhe në rrugën e fesë ka dhënë qindra mijëra, ndoshta miliona shehidë dhe ka rritur miliona evlija. Në këtë mënyrë nipave të këtyre sakrifikuesve të fesë islame, nuk i ngrihet shpatë, pra popullit turk unë nuk i ngrehi shpatë.”

Kështu një ditë erdhi Hysejn pashai me dy shërbëtorët e tij. Hysejn pashai ishte shumë i gjatë e madhështor, me disa medalje të arta ushtarake. Pasi u ul nxori të mbështjellur në një copë, një sasi të madhe floriri, duke e lënë në një skaj.

Bediuzzamani e pyeti se çfarë janë ato.

Pashai:

- Është zekati i mallit tim hallall, ua solla juve.

Bediuzzamani:

- Ti nga të afërmit e tu apo nga fshatarët, a nuk munde të gjesh ndonjë nevojtar, qe e solle deri këtu?

- Të afërmit e mi të gjithë janë të pasur dhe nuk ka ndonjë të varfër, kjo ju takon juve, tha pashai.

Bediuzzamani:

- Zekatin nuk është e drejtë që ta largosh nga vendi që është fituar. Duke pasur gjithë ata të varfër aty, duke qenë se ke kaluar nëpër sa e sa fshatra, pse e ke sjellë deri këtu.

Pashai:

- T’u bëfsha kurban zotëri, së paku mbaji dhjetë copë t’i shpenzosh për nxënësit tuaj që po mësoni.

- Nuk është e mundur, unë nuk jam nevojtar i zekatit dhe nuk pranoj asgjë, tha Nursiu.

Më pas pashai tha:

- Zotëri kam edhe një lutje tjetër ndaj jush. Jepu leje nxënësve të dalin pak jashtë, të takohem në veçanti me ta.