Suâl: Şu Mi’rac-ı Azîm, ne için Muhammed-i Arabî Aleyhissalâtü Vesselâm’a mahsustur?

Elcevab: Şu birinci müşkiliniz, Otuz Üç Adet Sözler’de tafsîlen halledilmiştir. Yalnız şurada, Zât-ı Ahmediyye’nin (A.S.M.) kemâlâtına ve delâil-i Nübüvvetine ve o Mi’rac-ı A’zama en elyak o olduğuna icmalî işâretler nev’inde, bir muhtasar fihriste gösteriyoruz. Şöyle ki:

Evvelâ: Tevrat, İncil, Zebûr gibi Kütüb-ü Mukaddese, pek çok tahrifata ma’rûz oldukları halde; şu zamanda dahi, Hüseyin-i Cisrî gibi bir muhakkik, Nübüvvet-i Ahmediyyeye (A.S.M.) dâir o kitaplardan yüz on dört işârî beşâretleri çıkarıp “Risâle-i Hamîdiye”de göstermiştir.

Sâniyen: Tarihçe müsbettir ki: Şıkk ve Satih gibi meşhur iki kâhinin, Nübüvvet-i Ahmediyyeden (A.S.M.) biraz evvel, Nübüvvetine ve âhirzaman Peygamberi olduğuna beyânatları gibi çok beşâretler, sahih bir sûrette tarihen nakledilmiştir.

Sâlisen: Velâdet-i Ahmediyye (A.S.M.) gecesinde Kâ’be’deki sanemlerin sukutu ile, Kisrâ-yı Faris’in saray-ı meşhuresi olan Eyvan’ı inşikak etmesi gibi, irhâsât denilen yüzer hârikalar tarihçe meşhurdur.

Râbian: Bir orduya parmağından gelen suyu içirmesi ve câmide bir cemâat-ı azîmenin huzurunda, kuru direğin; minberin naklinden dolayı müfarakat-ı Ahmediyyeden (A.S.M.) deve gibi enin ederek ağlaması; nassı ile, Şakk-ı Kamer gibi, muhakkiklerin tahkikatiyle bine bâliğ olan mu’cizatiyle serfiraz olduğunu tarih ve siyer gösteriyor.