Табиғат дейтін атеистік ұғымды тәрк етіп иманға келген адам былай деп тіл қатады: Қудайға шүкір, шырмалаған шүбәлардан арылдым. Алаңдатып отырған бірнеше сұрағым бар.

Бірінші сүрағым: Жалқау адамдардың көбісі және намазды тастап кеткендер былай дейді: "Құранның көптеген жерінде жанға батыра қайта-қайта, ғибадет (құлшылық) жасамағандардың зәресін алып жәhәннам сияқты адам төзгісіз жаза бар деп, қорқытып отырады. Біздің ғибатетіміздің оған не қажеті бар? Адамзатқа тура жол көрсетіп, жөнге салып отыратын әділетті Құранның баяндамасына бұлай сөйлеу жараспайтын сияқты. Түкке турғысыз кішкене қатеге бола адамның осыншама зәресін алуға бола ма екен?"

Жауабы: Рас, Аллаhу Тағала сенің ғибадетіңе тіпті ешнәрсеге де мұқтаж емес. Бірақ, ғибадетке сен мұқтажсың. Рухың сырқат. Жаның жаралы. Ал, құлшылық болса, рухани жараларыңа шипа екенін көптеген шығармаларымда дәлелдеген болатын-мын. Апырым-ай, бір науқас адам, оның науқастығын көріп жаны ашыған дәрігердің пайдалы кеңесіне, және дәрі-дәрмек іш деп қайта-қайта ескертуіне ренжігендей: "Мұны қайталай бергеннен саған пайда түсе ме?" десе, қаншалықты әбестік жасай-тынын аңғарған шығарсың.