بردن صاغ جهتندن رعد گبى بر سس گلير. دير: ”صاقين آلدانما. و او دسّاسه دى كه: أگر آرقه‌مده‌كى آرسلانى ئولديروب، اوڭمده‌كى دار آغاجنى قالديروب، صاغ و صولمده‌كى ياره‌لرى دفع ايدوب پشيمده‌كى يولجيلغى منع ايده‌جك بر چاره سنده وارسه، بولورسه‌ڭ؛ هايدى ياپ، گوستر، گوره‌لم. صوڭره دى: گل كيف ايده‌لم. يوقسه صوص هَىْ سرسم!. تا خضر گبى بو ذاتِ سماوى ديديگنى ديسين.“

ايشته أى گنجلگنده گولمش، شيمدى گولديگنه آغلايان نفسم! بيل: او بيچاره عسكر ايسه، سنسڭ و إنساندر. و او آرسلان ايسه، أجلدر. و او دار آغاجى ايسه، ئولوم و زوال و فراقدر كه؛ گيجه گوندوزڭ دونمه‌سنده هر دوست وداع ايدر، غائب اولور. و او ايكى ياره ايسه، بريسى مُزعج و حدسز بر عجزِ بشرى؛ ديگرى أليم، نهايتسز بر فقرِ إنسانيدر. و او نفى و يولجيلق ايسه، عالمِ أرواحدن، رحمِ مادردن، صباوتدن، إختيارلقدن، دنيادن، قبردن، برزخدن، حشردن، صراطدن گچر بر اوزون سفرِ إمتحاندر. و او ايكى طلسم ايسه، جنابِ حقّه ايمان و آخرته ايماندر.

أوت شو قدسى طلسم ايله ئولوم؛ إنسانِ مؤمنى، زندانِ دنيادن بوستانِ جنانه، حضورِ رحمانه گوتورن بر مسخّر آت و براق صورتنى آلير. اونڭ ايچوندر كه: ئولومڭ حقيقتنى گورن كامل إنسانلر، ئولومى سومشلر. داها ئولوم گلمه‌دن ئولمك ايسته‌مشلر. هم زوال و فراق، ممات و وفات و دار آغاجى اولان مرورِ زمان، او ايمان طلسمى ايله، صانعِ ذو الجلالڭ تازه تازه، رنك رنك، چشيد چشيد معجزاتِ نقشنى، خوارقِ قدرتنى، تجلّياتِ رحمتنى، كمالِ لذّتله سير و تماشايه واسطه صورتنى آلير. أوت گونشڭ نورنده‌كى رنكلرى گوسترن آيينه‌لرڭ تبدّل ايدوب تازه‌لنمسى و سينه‌ما پرده‌لرينڭ دگيشمسى، داها خوش، داها گوزل منظره‌لر تشكيل ايدر. و او ايكى علاج ايسه، برى صبر ايله توكّلدر. خالقنڭ قدرتنه إستناد، حكمتنه إعتماددر.