ايشته رمضانِ شريفده‌كى اوروج، حقيقى و خالص، عظمتلى و عمومى بر شكرڭ آناختاريدر. چونكه سائر وقتلرده مجبوريت تحتنده اولميان إنسانلرڭ چوغى، حقيقى آجلق حسّ ايتمدكلرى زمان، چوق نعمتلرڭ قيمتنى درك ايده‌مييور. قورو بر پارچه أكمك، طوق اولان آدملره، خصوصًا زنگين اولسه، اونده‌كى درجۀِ نعمت آڭلاشيلمييور. حالبوكه إفطار وقتنده او قورو أكمك، بر مؤمنڭ نظرنده چوق قيمتدار بر نعمتِ إلٰهيه اولديغنه قوّۀِ ذائقه‌سى شهادت ايدر. پادشاهدن تا أڭ فقرايه قدر هركس، رمضانِ شريفده او نعمتلرڭ قيمتلرينى آڭلامقله بر شكرِ معنوى‌يه مظهر اولور. هم گوندوزده‌كى يمكدن ممنوعيتى جهتيله؛ ”او نعمتلر بنم ملكم دگل. بن بونلرڭ تناولنده حرّ دگلم؛ ديمك باشقه‌سنڭ ماليدر و إنعاميدر. اونڭ أمرينى بكله‌يورم.“ دييه نعمتى نعمت بيلير؛ بر شكرِ معنوى ايدر. ايشته بو صورتله اوروج، چوق جهتلرله حقيقى وظيفۀِ إنسانيه اولان شكرڭ آناختارى حكمنه گچر.

اوچنجى نكته: اوروج، حياتِ إجتماعيۀِ إنسانيه‌يه باقديغى جهتله چوق حكمتلرندن بر حكمتى شودر كه: إنسانلر، معيشت جهتنده مختلف بر صورتده خلق ايديلمشلر. جنابِ حق او إختلافه بناءً، زنگينلرى فقرالرڭ معاونتنه دعوت ايدييور. حالبوكه زنگينلر، فقارانڭ آجينه‌جق آجى حاللرينى و آجلقلرينى، اوروجده‌كى آجلقله تام حسّ ايده‌بيليرلر. أگر اوروج اولمازسه، نفس‌پرست چوق زنگينلر بولونه‌بيلير كه، آجلق و فقيرلك نه قدر أليم و اونلر شفقته نه قدر محتاج اولديغنى إدراك ايده‌مز. بو جهتده إنسانيتده‌كى همجنسنه شفقت ايسه، شكرِ حقيقينڭ بر أساسيدر. هانگى فرد اولورسه اولسون، كندندن بر جهتده داها فقيرى بولابيلير. اوڭا قارشى شفقته مكلّفدر. أگر نفسنه آجلق چكديرمك مجبوريتى اولمازسه، شفقت واسطه‌سيله معاونته مكلّف اولديغى إحسانى و يارديمى ياپاماز؛ ياپسه ده تام اولاماز. چونكه حقيقى او حالتى كندى نفسنده حسّ ايتمييور.