ايشته رمضانِ شريفده‌كى اوروج؛ أڭ غافللره و متمرّدلره، ضعفنى و عجزينى و فقرينى إحساس ايدييور. آجلق واسطه‌سيله معده‌سنى دوشونويور. معده‌سنده‌كى إحتياجنى آڭلار. ضعيف وجودى، نه درجه چوروك اولديغنى خاطرلايور. نه درجه مرحمته و شفقته محتاج اولديغنى درك ايدر. نفسڭ فرعونلغنى بيراقوب، كمالِ عجز و فقر ايله درگاهِ إلٰهيه‌يه إلتجاعه بر آرزو حسّ ايدر و بر شكرِ معنوى أليله رحمت قپوسنى چالمغه حاضرلانير. أگر غفلت قلبنى بوزمامش ايسه...

آلتنجى نكته: رمضانِ شريفڭ صيامى، قرآنِ حكيمڭ نزولنه باقديغى جهتله و رمضانِ شريف، قرآنِ حكيمڭ أڭ مهمّ زمانِ نزولى اولديغى جهتنده‌كى چوق حكمتلرندن بريسى شودر كه: قرآنِ حكيم، مادام شهرِ رمضانده نزول ايتمش؛ او قرآنڭ زمانِ نزولنى إستحضار ايله او سماوى خطابى حسنِ إستقبال ايتمك ايچون رمضانِ شريفده نفسڭ حاجاتِ سفليه‌سندن و مالايعنيات حالاتدن تجرّد و أكل و شربڭ تركيله مَلكيت وضعيتنه بڭزه‌مك و بر صورتده او قرآنى يڭى نازل اولويور گبى اوقومق و ديڭله‌مك و اونده‌كى خطاباتِ إلٰهيه‌يى گويا گلديگى آنِ نزولنده ديڭله‌مك و او خطابى رسولِ أكرم (ع‌ص‌م)دن ايشيدييور گبى ديڭله‌مك، بلكه حضرتِ جبرائيلدن، بلكه متكلّمِ أزليدن ديڭله‌يور گبى بر قدسى حالته مظهر اولور. و كنديسى ترجمانلق ايدوب باشقه‌سنه ديڭلتديرمك و قرآنڭ حكمتِ نزولنى بر درجه گوسترمكدر.

أوت رمضانِ شريفده گويا عالمِ إسلام بر مسجد حكمنه گچييور؛ اويله بر مسجد كه، ميليونلرله حافظلر، او مسجدِ أكبرڭ كوشه‌لرنده او قرآنى، او خطابِ سماوى‌يى أرضليلره ايشيتديرييورلر. هر رمضان {شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِى اُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْاٰنُ} آيتنى، نورانى پارلاق بر طرزده گوسترييور. رمضان، قرآن آيى اولديغنى إثبات ايدييور. او جماعتِ عظمانڭ سائر أفرادلرى، بعضلرى خشوع ايله او حافظلرى ديڭلرلر. ديگرلرى، كندى كندينه اوقورلر. شويله بر وضعيتده‌كى بر مسجدِ مقدّسده، نفسِ سفلينڭ هوساتنه تابع اولوب، يمك ايچمك ايله او وضعيتِ نورانيدن چيقمق نه قدر چركين ايسه و او مسجدده‌كى جماعتڭ معنوى نفرتنه نه قدر هدف ايسه؛ اويله ده رمضانِ شريفده أهلِ صيامه مخالفت ايدنلر ده، او درجه عموم او عالمِ إسلامڭ معنوى نفرتنه و تحقيرينه هدفدر.