Ve bu kuvvette bu kadar muhbir-i sâdıkların hadsiz mu’cizeleriyle imza ve isbat ettikleri bir hakîkatı inkâr eden ehl-i dalâlet ne derece hadsiz bir hata, bir cinâyet ettiklerini ve ne kadar hadsiz bir azaba müstahak olduklarını anladı. Ve onları tasdik edip îman getirenler ne kadar haklı ve hakîkatlı olduklarını bildi, îman kudsiyetinin büyük bir mertebesi daha ona göründü. Evet, Enbiyayı (Aleyhimüsselâm) Cenâb-ı Hak tarafından fiilen tasdik hükmünde olan hadsiz mu’cizatlarından ve hakkaniyetlerini gösteren, muarızlarına gelen semavî pek çok tokatlarından ve hak olduklarına delâlet eden şahsî kemâlâtlarından ve hakîkatlı tâlimatlarından ve doğru olduklarına şehâdet eden kuvvet-i îmanlarından ve tam ciddiyetlerinden ve fedakârlıklarından ve ellerinde bulunan kudsî kitab ve suhuflarından ve onların yolları doğru ve hak olduğuna şehâdet eden ittiba’lariyle hakîkata, kemâlâta, nura vâsıl olan hadsiz tilmizlerinden başka, onların ve o pek ciddî muhbirlerin müsbet mes’elelerde icmâı ve ittifakı ve tevâtürü ve isbatta tevâfuku ve tesânüdü ve tetâbuku öyle bir hüccettir ve öyle bir kuvvettir ki; dünyada hiçbir kuvvet karşısına çıkamaz ve hiçbir şüphe ve tereddüdü bırakmaz. Ve îmanın erkânında umum Enbiyayı (Aleyhimüsselâm) tasdik dahi dahil olması, o tasdik büyük bir kuvvet menbaı olduğunu anladı. Onların derslerinden çok feyz-i îmanî aldı. İşte, bu yolcunun mezkûr dersini ifade ma’nasına Birinci Makamın Sekizinci Mertebesinde:

denilmiş.

Sonra îmanın kuvvetinden ulvî bir zevk alan o seyyâh-ı tâlib, Enbiya Aleyhimüsselâm’ın meclisinden gelirken, ulemânın ilmelyakîn sûretinde kat’i ve kuvvetli delillerle, Enbiyaların (Aleyhimüsselâm) dâvalarını isbat eden ve asfiya ve sıddîkîn denilen mütebahhir müctehid muhakkikler onu dershânelerine çağırdılar. O da girdi, gördü ki: Binlerle dâhî ve yüz binlerle müdakkik ve yüksek ehl-i tahkik, kıl kadar bir şübhe bırakmayan tedkikat-ı amîkalarıyla, başta vücûb-u vücûd ve vahdet olarak müsbet mesail-i îmaniyeyi isbat ediyorlar.