Aziz Sıddık Kardeşlerim,

Kader-i İlâhî adaleti, bizleri Denizli Medrese-i Yusufiyesine sevketmesinin bir hikmeti; her yerden ziyâde Risâle-i Nur’a ve Şâkirdlerine, hem mahbusları, hem ahalisi, belki hem me’murları ve adliyesi muhtaç olmalarıdır. Buna binâen biz, bir vazife-i îmaniye ve uhreviye ile bu sıkıntılı imtihana girdik. Evet, yirmi-otuzdan ancak bir ikisi tâdil-i erkân ile namazını kılan mahbuslar içinde, birden Risâle-i Nur Şâkirdlerinden kırk-ellisi umumen bilâ-istisna mükemmel namazlarını kılmaları, lîsan-ı hal ve fiil diliyle öyle bir ders ve irşaddır ki, bu sıkıntı ve zahmeti hiçe indirir, belki sevdirir. Ve şâkirdler, ef’alleriyle bu dersi verdikleri gibi, kalblerindeki kuvvetli tahkîkî îmanlariyle dahi buradaki ehl-i îmanı ehl-i dalâletin evham ve şübehatından kurtarmalarına medâr çelikten bir kal’a hükmüne geçeceğini, rahmet ve inâyet-i İlâhîyyeden ümid ediyoruz.

Buradaki ehl-i dünyanın, bizi konuşmaktan ve temastan men’leri, zarar vermiyor. Lîsan-ı hal, lîsan-ı kalden daha kuvvetli ve te’sirli konuşuyor. Mâdem hapse girmek terbiye içindir; milleti seviyorlarsa, mahbusları Risâle-i Nur Şâkirdleriyle görüştürsünler. Tâ bir ayda, belki bir günde, bir seneden ziyâde terbiye alsınlar. Hem millete ve vatana, hem kendi istikballerine ve âhiretine menfaatli birer insan olsunlar. Gençlik Rehberi bulunsa idi çok faidesi olurdu. İnşâallah bir zaman girer.

SAİD NURSÎ

Aziz Sıddık Kardeşlerim,

Bugün, büyük ve merhum kardeşim Molla Abdullah ile Ziyaeddin hakkındaki ma’lûmunuz muhavereyi tahattur ettim. Sonra sizi düşündüm. Kalben dedim: Eğer, perde-i gayb açılsa, bu sebatsız zamanda böyle sebat gösteren ve bu yakıcı, ateşli hallerden sarsılmayan bu samimî dindarlar ve ciddî müslümanlar, eğer herbiri bir veli, hattâ bir kutub görünse, benim nazarımda, şimdi verdiğim ehemmiyeti ve alâkayı pek az ziyâdeleştirecek. Ve eğer birer âmi ve âdi görünse, şimdi verdiğim kıymeti hiç noksan etmiyecek, diye karar verdim. Çünkü böyle pek ağır şerait altında îman kurtarmak hizmeti, herşey’in fevkındedir.