سوزلر | اون دردنجى سوز | 223
(216-232)
خاتمه

بِسْمِ اﷲِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

وَمَا الْحَيٰوةُ الدُّنْيَا اِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ

(غافل قفايه بر طوقماق و بر درسِ عبرتدر.)

أى غفلته طالوب و بو حياتى طاتلى گوروب و آخرتى اونوتوب، دنيايه طالب بدبخت نفسم! بيلير ميسڭ نه‌يه بڭزرسڭ؟ دوه قوشنه... آوجى‌يى گورور، اوچاميور؛ باشنى قومه صوقويور، تا آوجى اونى گورمه‌سين. قوجه گووده‌سى طيشاريده. آوجى گورور. يالڭز او، گوزينى قوم ايچنده قپامش، گورمز.


أى نفس! شو تمثيله باق گور: ناصل دنيايه حصرِ نظر، عزيز بر لذّتى، أليم بر ألمه قلب ايدر.


مثلا؛ شو قريه‌ده (يعنى بارلاده) ايكى آدم بولونور. بريسنڭ يوزده طقسان طوقوز أحبابى إستانبوله گيتمشلر. گوزلجه ياشايورلر. يالڭز بر تك بوراده قالمش. او دخى اورايه گيده‌جك. بونڭ ايچون شو آدم إستانبوله مشتاقدر، اورايى دوشونور. أحبابه قاووشمق ايستر. نه وقت اوڭا دينلسه ”اورايه گيت“، سَوينوب گوله‌رك گيدر. ايكنجى آدم ايسه، يوزده طقسان طوقوز دوستلرى بورادن گيتمشلر. بر قسمى محو اولمشلر. بر قسمى، نه گورور، نه ده گورونور يرلره صوقولمشلر. پريشان اولوب گيتمشلر، ظن ايدر. شو بيچاره آدم ايسه، بتون اونلره بدل يالڭز بر مسافره اُنسيت ايدوب تسلّى بولمق ايستر. اونڭله او أليم آلامِ فراقى قپامق ايستر.


سس يوق

سوزلر