هم مؤمنه دير: ”إختيارڭ جزئى ايسه؛ كندى مالكڭڭ إرادۀِ كلّيه‌سنه ايشڭى بيراق. إقتدارڭ كوچك ايسه، قديرِ مطلقڭ قدرتنه إعتماد ايت. حياتڭ آز ايسه، حياتِ باقيه‌يى دوشون. عمرڭ قيصه ايسه؛ أبدى بر عمرڭ وار، مراق ايتمه. فكرڭ سونوك ايسه؛ قرآنڭ گونشى آلتنه گير، ايمانڭ نوريله باق كه: ييلديز بوجگى اولان فكرڭ يرينه هر بر آيتِ قرآن، برر ييلديز مِثللو سڭا ايشيق ويرر. هم حدسز أمللرڭ، ألملرڭ وارسه، نهايتسز بر ثواب و حدسز بر رحمت سنى بكله‌يور. هم حدسز آرزولرڭ، مقاصدڭ وارسه، اونلرى دوشونوب مضطرب اولمه. اونلر بو دنيايه صيغيشماز. اونلرڭ يرلرى باشقه دياردر و اونلرى ويرن ده باشقه‌در.“

هم دير: ”أى إنسان! سن كنديڭه مالك دگلسڭ. سن، قدرتى نهايتسز بر قدير، رحمتى حدسز بر رحيمِ ذاتِ ذو الجلالڭ مملوكيسڭ. اويله ايسه سن، كندى حياتڭى كنديڭه يوكله‌يوب زحمت چكمه؛ چونكه حياتى ويرن اودر، إداره ايدن ده اودر. هم دنيا صاحبسز دگل كه، سن كندى قفاڭه دنيا يوكنى يوكلتديره‌رك أهوالنى دوشونوب مراق ايتمه؛ چونكه اونڭ صاحبى حكيمدر، عليمدر. سن ده مسافرسڭ؛ فضولى اولارق قاريشمه، قاريشديرمه. هم إنسانلر، حيوانلر گبى موجودات، باشى بوش دگللر؛ بلكه وظيفه‌دار مأموردرلر. بر حكيمِ رحيمڭ نظرنده‌درلر. اونلرڭ آلام و مشقّتلرينى دوشونوب، روحڭه ألم چكديرمه. و اونلرڭ خالقِ رحيمنڭ رحمتندن داها ايلرى شفقتڭى سورمه. هم سڭا دشمنلق وضعيتنى آلان ميقروبدن تا طاعون و طوفان و قحط و زلزله‌يه قدر بتون أشيانڭ ديزگينلرى، او رحيمِ حكيمڭ ألنده‌درلر. او حكيمدر، عبث ايش ياپماز. رحيمدر، رحيميتى چوقدر. ياپديغى هر ايشنده بر نوع لطف وار.“