هم ده قرآنڭ حقيقتى دير كه: ”أى مؤمن! سندهكى نهايتسز محبّت قابليتنى، چركين و نقصان و شرور و سڭا مضر اولان نفسِ أمّارهڭه ويرمه. اونى محبوب و اونڭ هواسنى كنديڭه معبود إتّخاذ ايتمه. بلكه سندهكى او نهايتسز محبّت قابليتنى، نهايتسز بر محبّته لايق، هم نهايتسز سڭا إحسان ايدهبيلن، هم إستقبالده سنى نهايتسز مسعود ايدن، هم بتون علاقهدار اولديغڭ و اونلرڭ سعادتلريله مسعود اولديغڭ بتون ذاتلرى، إحساناتيله مسعود ايدن، هم نهايتسز كمالاتى بولونان و نهايتسز درجهده قدسى، علوى، منزّه، قصورسز، نقصانسز، زوالسز جمال صاحبى اولان و بتون أسماسى، نهايت درجهده گوزل اولان و هر إسمنده پك چوق أنوارِ حُسن و جمال بولونان و جنّت بتون گوزللكلريله و نعمتلريله، اونڭ جمالِ رحمتنى و رحمتِ جمالنى گوسترن و سَويملى و سَويلن بتون كائناتدهكى بتون حُسن و جمال و محاسن و كمالات، اونڭ جمالنه و كمالنه إشارت ايدن و دلالت ايدن و أماره اولان بر ذاتى، محبوب و معبود إتّخاذ ايت...“
هم دير: ”أى إنسان! اونڭ أسماء و صفاتنه عائد إستعدادِ محبّتڭى، سائر بقاسز موجوداته ويرمه؛ فائدهسز مخلوقاته طاغيتمه. چونكه آثار و مخلوقات فانيدرلر. فقط او آثارده و او مصنوعاتده نقشلرى، جلوهلرى گورونن أسماءِ حسنى باقيدرلر، دائميدرلر. و أسماء و صفاتڭ هر بريسنده بيڭلر مراتبِ إحسان و جمال و بيڭلر طبقاتِ كمال و محبّت وار. سن يالڭز رحمٰن إسمنه باق كه: جنّت بر جلوهسى و سعادتِ أبديه بر لمعهسى و دنيادهكى بتون رزق و نعمت، بر قطرهسيدر.“