الحاصل: ”نَعْبُدُ“ نونى، شو اوچ جماعته إشارت ايدييور.

ايشته بو حالتده ايكن بردن قرآنِ حكيمڭ ترجمانى و مبلّغى اولان رسولِ أكرم عليه الصلاة والسلامڭ، مدينۀِ منوّره دينيلن معنوى منبرنده، شخصيتِ معنويه‌سى، حشمتيله تمثّل ايده‌رك، {يَا اَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمْ} خطابنى، معنًا هركس گبى بن ده ايشيدوب؛ او اوچ جماعتده هركس بنم گبى {اِيَّاكَ نَعْبُدُ} ايله مقابله ايدييور تخيّل ايتدم. {اِذَا ثَبَتَ الشَّيْءُ ثَبَتَ بِلَوَازِمِهِ} قاعده‌سنجه، شويله بر حقيقت فكره گوروندى كه:

مادام بتون عالملرڭ ربّى، إنسانلرى مخاطب إتّخاذ ايدوب، عموم موجوداتله قونوشور و شو رسولِ أكرم عليه الصلاة والسلام، او خطابِ عزّتى، نوعِ بشره بلكه عموم ذى‌روحه و ذى‌شعوره تبليغ ايدييور. ايشته بتون ماضى و مستقبل، زمانِ حاضر حكمنه گچدى؛ بتون نوعِ بشر بر مجلسده، صفلرى مختلف بر جماعت شكلنده اولارق؛ او خطاب، او صورتله اونلره ايديلييور. او وقت هر بر آياتِ قرآنيه؛ غايت حشمتلى و وسعتلى بر مقامدن، غايت كثرتلى و مختلف و أهمّيتلى مخاطبندن، نهايتسز عظمت و جلال صاحبى متكلّمِ أزليدن و مقامِ محبوبيتِ عظما صاحبى ترجمانِ عالى‌شانندن آلديغى بر قوّت، علويت، جزالت و بلاغت ايچنده؛ پارلاق، هم پك پارلاق بر نورِ إعجازى ايچنده گوردم. او وقت، دگل عموم قرآن؛ يا بر سوره، ياخود بر آيت، بلكه هر بر كلمه‌سى برر معجزه حكمنه گچدى: ”الحمد ِﷲِ على نوُرِ الايمان و القرآن“ ديدم. او عينِ حقيقت اولان خيالدن ”نَعْبُدُ“ نوننه گيرديگم گبى چيقدم و آڭلادم كه: قرآنڭ دگل آيتلرى، كلمه‌لرى، بلكه نُونِ نَعْبُدُ گبى بعض حرفلرى دخى مهمّ حقيقتلرڭ نورلى آناختارلريدر.