MEHMET METİN

 

"Gençlik Rehberi'yle tanıştım"

"1943 tarihinde terhis olduktan sonra Konya'nın Ilgın ilçesinde, Devlet Demiryollarında memur olan babamın yanına geldim. Bir ay kadar dinlendikten sonra Toprak Mahsulleri Ofisinde vazife aldım. Bu arada Devlet Demiryollarında yol bekçisi olan Nebi Uluçay ile tanıştım. Bana Hz. Üstaddan ve Risale-i Nur'lardan bahsetmeye başladı. Birkaç gün sonra da Konya'ya gidip beraberce Halıcı Sabri Ağabeyi ziyaret etmemizi teklif etti. Bunun üzerin beraberce Konya'ya gittik. O gece Sabri Ağabeyin evinde geç vakte kadar oturduk. Onlar bana Hz. Üstaddan ve Nur'lardan bahsettiler. Ben de anlattıklarını dikkatle dinledim. Ayrılırken Sabri Ağabey bana bir Gençlik Rehberi hediye etti. Geceyi otelde geçirip ertesi gün vazifemizin başına döndük.

"Birkaç gün içinde Gençlik Rehberi'ni okudum ve Nebi Ağabeyi aramaya başladım. Onunla hergün buluşuyor ve istifade ediyordum. Bu arada Gençlik Rehberi hakkında bir şiir yazdım. Bu şiiri Sabri Ağabey'e gönderdim. O da Hz. Üstada göndermiş. Üstadımız da şiirin Lâhikâlara geçmesini emir buyurmuş. Bu hususu mektupla Sabri Ağabey bana bildirdi ve daha çok şeyler yazmamı isteri. Ben de yazdım.

 

"Nebi Ağabeyin azmi"

"Benim Nur'ları tanımama vesile olan Nebi Ağabeyden de birkaç nebze bahsetmeden geçemeyeceğim. Kendi ifadesine göre, Rus Harbi esnasında muhacir olarak Ilgın'ın bir köyüne, aile efradı ile birlikte iskân edilmişler. Çok fakir ve günlük yiyecekleri bile olmayan bu aile, yerleştikleri köyün sâkinleri tarafından bir müddet idare edilmişler. Nebi Ağabey köye gelir gelmez köyün hocasına giderek Kur'ân yazısını öğrenmeye başlamış. Fakat genç olduğu için hoca başından savarmış. O ısrarla gidince, birgün hocanın hanımı dayanamayıp, 'Yahu çocuk çok hevesli ve meraklı, öğretsen ne olur?' diye ricada bulunmuş. Hatta kalem alacak parası da olmadığından, yanmış odun ve kömür parçalarıyla duvarlara yazı yazmaya uğraşırmış. Bunun bu gayreti ve hevesi karşısında Cenâb-ı Hak rüyasında beyaz sakallı, nur yüzlü bir zât vasıtasıyla okuyup yazmayı tâlim ettirmiş.

"Sabahleyin tekrar hocaya koşup, 'Hocam ben harfleri ezberledim, söyleyin yazayım' deyip, çok işlek olmasa da harfleri yazmaya başlamış. Hoca efendi hayret edip, 'Dersi alacağın yerden almışsın' demekten kendini alamamış. Zamanla yazı yazmayı o kadar ilerletmiş ki, bir matbaa yazısı güzelliğinde yazı yazmaya başlamış. Yazdığı tesbihattan bir tane de bana hediye etti. El'an bende mevcuttur.

"Bu meyanda Üstadımızı görmeyi arzu etmiş. Ancak maddî durumu iyi olmadığından ayağında çarık, yaya olarak Ilgın'dan Barla'ya gelip Hz. Üstadı ziyaret etmiş. Hz. Üstad ona, 'Ben Kur'ân'ın çırağıyım, siz de okuyun çırağı olun' demiş. Halbuki o, saatlerce kendisine vaz u nasihat edeceğini zannediyormuş. Böylelikle Nebi Ağabey ilk ziyaretini yapmış.

"Bilâhare Devlet Demiryollarına yol bekçisi olarak girmiş. Her iki hizmeti de birlikte yürütmeye çalışmış ve muvaffak da olmuş. 1948'de evi basılmış, Kur'ân-ı Kerim dahil bütün kitapları alınmış, yerlere atılıp çiğnenmiş. Daha sonra da Yusufiye'de kaldıktan sonra tahliye edildi.

 

"Müdürün ilk ve son hali"

"Risaleleri çoğaltmak için benim çalıştığım dairedeki daktilodan istifade etmeye beni teşvike başladı. Mesai saatleri dışında diğer memurlar gidince, dairede Risaleleri okur, ben de yazardım. Daha sonra da dağıtırdı. Müdür çok disiplinli ve Risale-i Nur'a muhalif bir insandı. Hatta verilen selâmı dahi almayan bir kimse idi. Bundan dolayı kendisinden çok çekinirdik. Bu zâtın bilâhare Diyarbakır'a tayini çıkmış, orada Nurları tanıyınca kalbine giren iman nuru onu sultan yapmış ve bundan dolayı da bir müddet Medrese-i Yusufiyede yatmıştı. Bilâhare tekrar vazife almış, İzmir'e tayin edilmişti. Bir derste karşılaşıp tekrar tanıştık. Sonraları emekli oldu.

 

"Üstadı ziyaret maceramız"

"Nebi Ağabeyle birlikte Üstadı ziyaret etmek için Emirdağ'a gitmeye karar verdik. Bu arada Ilgın'ın Çavuşçu köyünde ikamet eden İsmail Efendi isminde bir tanıdığımız vardı. Tarikat ehli olan bu zâta gidip, Hz. Üstada gideceğimizi söyledik. İsmail Efendi, 'Ben de çok arzu ediyorum, ama param yok' dedi. Ben de ödünç olarak masrafını çekebileceğimi söyledim. Üçümüz beraberce yola çıktık. O zaman vesait çok azdı. Trenle Çay istasyonuna kadar geldik. Oradan bir kamyonla Emirdağ'a geldik. Günlerden Cuma olduğundan nasıl olsa Cuma namazı için Üstad camiye çıkar, biz de görüşürüz diye hesap etmiştik. Maalesef hesabımız gerçeğe uymadı. Üstadın Cuma namazına çıkamadığını öğrendik. Evinde de ziyaretin çok güç olduğu ve devamlı jandarma tarassudu altında bulunduğu söylendi.

"Kendi kendimize, niyetimizin halis olduğunu, İnşaallah ziyaret sevabını aldığımızı düşünürsek teselli bulmaya çalıştık. Çarşıda yol üzerinde bulunan bir kahvehanede buluşup çok seyrek geçen vesaitlerden biri ile geri dönmeyi kararlaştırdık. Ben çarşıyı dolaşayım diye Nebi ve İsmail Ağabeylerden ayrıldım.

"Biraz sonra kahvehanede buluştuk. Onlar benden ayrıldıktan sonra Üstadın kapısı önünden geçerlerken Hz. Üstad kapıyı açmış, bunu fırsat bilen iki ağabeyimiz de hemen elini öpmüşler. Yanlarına geldiğinide bunu bana söylediler. Kıskançlık damarım o kadar kabardı ki, yerimde duramadım, hemen kalktım ve Hz. Üstadın evinin ön tarafına doğru yürüdüm. 'Bunların yol paralarını ben verdim. Onlar Üstadın elini öpsünler de, bana niye nasip olmasın' diye düşünerek, Cenab-ı Allah'a iltica ettim. Hayatımda bundan başka halis bir yalvarış yapabildiğimi hatırlamıyorum. Yabancı olduğum için halktan çekinmeme rağmen, Hz. Üstadın evinin pencere tarafına bakıp yürürken Üstadın baş kısmını gördüm. İçinde birden bir ürperme belirdi ve 'Elhamdülillah gördüm' dedim. Bu esnada Hz. Üstad hemen ayağa kalktı ve iki eliyle selâm verdi. Ben de başımı eğerek mukabele ettim. İleri doğru geçip tekrar geriye döndüğümde Hz. Üstad yine ayakta selâm verdi. Ben de bu defa mukabele ettim.

"İçim biraz ferahladı, fakat tatmin olmamış bir halde arkadaşlarımın yanına döndüm. Onlara Üstadla selâmlaştığımı söyledim. Onlar sohbetlerine devam etmeye başladılar, ben de, 'Ey Allah'ım! Ne olur, Üstadımın ellerini öpseydim' diye düşünceye daldım. Bu esnada karşıma birden 16-17 yaşlarında nur yüzlü bir genç geldi. Bana hitaben, 'Ağabey, siz Üstadı ziyarete mi geldiniz?' dedi. Ben de 'Evet' dedim. 'Öyleyse buyurun, ben oraya gidiyorum, sizi de götüreyim' dedi. Hemen ayağa kalktım, birlikte yürümeye başlayınca yanımdaki ağabeyler, 'Nereye gidiyorsun, vasıta şimdi gelir' dediler. Ben de, 'Üstada gidiyorum' dedim. Hemen onlar da bizi takip ettiler. Üstadın evine 5-6 adım kalmıştı ki, Hz. Üstad kapıyı açıp önünde durdu, bizi götüren genç kenara çekildi, ben derhal eline sarılarak öptüm, diğer iki ağabeyimiz de aynı şeyi yaparak tek sıra halinde önünde durduk. İsimlerimizi sordu ve iki defa, 'Zaptiyeler var, zaptiyeler var' dedi. İki eliyle bizi selâmlayarak içeriye girdi. Bunun üzerine biz de oradan ayrıldık ve kahvehanenin önüne geldiğimde Çay istasyonuna kadar bizi götürecek olan vasıtanın sanki bizi bekliyormuş gibi kalkmak üzere olduğunu gördük. Hemen binip memleketimize geldik ve vazifemizin başına döndük.

"Bu durumu bazı kardeşlerime naklederken iki ihtimali anlatmaktan kendimi alamıyorum. Birisi, 'Ben Hızır (a.s.)'ı gördüm' diyorum. Çünkü, Emirdağ'a ilk defa gittiğimde beni almaya gelen gençle tanışmıyordum.

"Sıkıntılı anlarda bir anda binlerce Hızır'ı vazifelendiren Allah (c.c.) bana o genci gönderdi. O anda benim Hızır'ım o genç oldu. İkincisi, Üstadımızın açık bir kerametidir ki, o genci göndererek beni çağırttı. Nasıl olursa olsun, Cenab-ı Hakka şükürler olsun ki, arzum tahakkuk etti.

"Sene 1948... Ilgın'dan yine ilçeye Kadıhan'a tayin edildim. Dairemiz Demiryolları istasyonunda olup, Kazaya 10-11 km. uzaklıkta bulunuyordu. Kaldığımız güzergâh istasyonu personeli ile, bizim dairede çalışanlardan başka kimse yoktu. Günde sadece iki posta treni geçerdi. Ondan sonra kuş uçmaz kervan geçmezdi, hiç bir yabancı göremezdik. Trenle, kazaya gelen mektup ve kolileri almak için günde iki defa atlı araba gelir giderdi. Lütfi Bey isminde bir İstasyon Müdürü vardı. Muhterem bir şeyh efendiye intisablı idi. Boş zamanlarında okuması için birkaç eser vermiştim. Eserler masasının üzerinde durur, buluştuğumuz zaman beraberce okurduk. İşimiz müsait olduğu bir zamanda yine istasyona gitmiştim. Birlikte oturuyorduk. Hiç beklenmedik bir hadise ile karşı karşıya kaldık. Aniden ilçenin hâkimi kapıdan içeri girdi. Posta trenlerinin gelme zamanı da değildi. Risaleleri masanın üzerinde görünce, 'Bunlar kimin?' diye sordu. Çok korktuk. Müdür Lütfi Bey yüzüme bakınca, ben korkarak, 'Benim' diyebildim. Ama terlemeye başladım. Hakim gençti. Yumruğunu masaya vurarak, 'Arkadaş bu eserler böyle okunmaz, abdest alıp diz çökerek okuyacaksınız' demez mi? Ey Allah'ım! O anda da imdadıma yetiştin. Bir oh  çektim, korkum izale oldu.

"Hâkim Bey Üstadın nerede olduğunu sordu. Ben, 'Afyon Hapishanesinde' dedim. 'Ona ceza verecek hâkimin kalemi kırılsın. Kendini ziyaret etmen mümkün olmadı, siz görürseniz selâmımı söyleyin, bana dua etsin' dedi. Trenle gelecek eşyaları varmış, onların gelip gelmediğini sordu, gitti. Cenab-ı Allah hem beni sevindirdi, hem de Müdür Lütfi Beye, ilçenin hâkimi vasıtasıyla, 'Bu eserler kıymetlidir, sahip olun ve okuyun' dedirtti.

"Hz. Üstad Afyon Hapishanesinden tahliye edildikten sonra bir gece rüyamda ziyarete gitmiştim. Evindeki bir kedinin (rengi ve şekli ile aklımda) iç kapı önünde durduğunu gördüm. Ertesi gün daireden izin alarak yola çıktım. Emirdağ'a indiğimde, Çalışkan Ağabeylerin dükkânına gittim. Üstadı ziyaret etmeye geldiğimi söyledim. 'Görüşmek çok zor' dediler. Kendilerinden haber vermelerini rica ettim. Hz. Üstada söylemişler, Üstad ise gelmemi söylemiş. Daha önceden Konya'da iken tanıştığımız Zübeyir kardeşle birlikte eve gittik. Tam iç kapıya geldik ki, iki gece evvel rüyamda gördüğüm aynı renk ve eşkâldeki kedi karşımda duruyor. Durumu Zübeyir kardeşe söylediğimde, 'Sen ne zannediyorsun kardeşim, kalbindeki tereddütlerden sıyrılıyorsun' dedi.

"İzin almak için Hz. Üstadın odasına girdi ve sonra kapıyı açarak bana içeri girmemi söyledi. Ziyaret heyecanı ile içeriye girdim. Hz. Üstad karyolasında ayaklarını sarkıtmış bir vaziyette oturuyordu. Beni görünce, 'Kardeşim, seni dualarıma dahil ediyorum' dedi. Sonra karyolanın altına doğru eğilerek, oradaki kutunun içinden bir lokum alıp kendi eliyle ağzıma koydu. Oturmamı işaret etti, ben de oturdum. Yanıma Ceylân kardeş gelip oturdu. Ben yukarıda anlattığım hâkim hadisesin anlatmaya çalışırken, Ceylân kardeş beni dürterek fazla konuşmamamı söyledi. Fakat Hz. Üstad bunu gördü ve Ceylân kardeşe işaret ederek, 'Bırak kardeşimiz anlatsın' dedi. Anlatıp bitirdikten sonra selâmı aldı ve hâkimi dualarına dahil edeceğini ve selâm söylememi emir buyurdu. Benden birgün evvel ziyarete gelen Nebi kardeşimiz, aile efradından biraz şikâyette bulunmuş, onun için de, 'Kardeşlerimiz dünya işleri için Sabri kardeşimizle konuşsunlar' dedi ve yanından ayrıldım.

 

"Üstadın hastalığı ve zindeliği"

"Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum, yalnız kiraz mevsimi idi. Isparta yolu ile tekrar Hz. Üstadı ziyarete gitmeye niyetlenerek hareket ettim.

"Isparta'da rahmetli Musfafa Ezener ve Rüştü Çakın Ağabeylerle görüştüm. Emirdağ'a gideceğimi söyleyince, oraya gidecek mürekkep kalemi ucu olduğunu söyleyerek bir küçük kutu verdiler. Üstadımızın yanında evvelce bulunmuş ve kâtiplik yapmış olan Kâtip Osman Ağabey de bir-iki kilo ağırlıkta dolu bir sepet getirerek, Üstada  götürmemi söyledi. Götürmek istemedim 'Almazlar' dedim. O da 'Nur Bahçesinin mahsulüdür dersin' dedi. Bunun üzerine reddetmeyip götürdüm.

"Çalışkan kardeşlerin dükkânına gittim. Zübeyir kardeş oraya geldi. Kutuyu verdim, 'Üstadın bir şey almadığını bilmiyor musun kardeşim? Ben durumu anlattım. Fakat yinede sepeti olamam.' dedi. Sepet dükkânda kaldı, bilmiyorum, sonra ne oldu? Orada Zübeyir Ağabeye Üstadı ziyaret etmek istediğimi söyledim. 'Çok rahatsız' dedi. 'Karşıdan bari göreyim' dedim. Günlerdir ziyaret için bekleyenler varmış, buna rağmen ısrar ettim, izin alındı ve gittim. Hakikaten Hz. Üstad çok ağırdı. Bence sanki vefatı an meselesi gibi idi. Sesi gayet az çıkıyordu. Eğilerek dinlemeye çalıştım. Anlayabildiğim, 'Hastayım, dua edin' sözleriydi. Yanında fazla kalamayıp dışarı çıktım.

"Dışarıda Zübeyir kardeşe, 'Üstad Cuma namazına çıktığı zaman nerede namaz kılar? Bugün ben de onun kıldığı yerde Cuma namazını  kılmak istiyorum' dedim. Bunun üzerine bana, 'Camide yukarı mahfile çık, sağ taraftaki bölmenin yanında namaz kılar' dedi. Başkası oraya oturmasın diye, namazdan çok evvel camiye gidip tarif ettiği yere oturdum. Vakit geldi, ezan okunmaya başladı, cemaatte bir hareket belirdi ve merdivene doğru bakmalar başladı. Ben de herkesin baktığı tarafa baktım, ne göreyim? Sanki birkaç saat evvel ölüm döşeğinde gördüğüm hasta Üstad değildi de, 30-40 yaşlarında zinde ve sıhhatli halde Hz. Üstad merdiven başında göründü. Bütün cemaat ayağa kalktı, yol açtılar. Zübeyir Ağabey yanında ve Üstadın seccadesi elinde olarak yanıma geldiler. Oturduğum yere Üstadın seccadesini serdi. Üstad seccadeye, Zübeyir Ağabey de yanına oturdu. Ben de Hz. Üstadın arkasında safa durdum. Ezan bitip Cuma namazı edâ edildikten sonra, cemaat bekledi, Hz. Üstad çıkarken yine ayağa kalkıp yol verdiler. Cami dışına çıkınca cemaat Üstadın etrafını sardı, kendisi mübarek elleri ile hepsini selâmlıyordu. Yanındaki kardeşlerimiz de, 'Üstad hastadır, sizlere dua ediyor' diyerek evinin önüne kadar geldik. Eve girmesi de mesele oldu. Cemaat ayrılmıyor, kimi eline, kimi giydiği cübbeye sarılıp öpüyordu. Zorla içeri girebildi. Ben de oradan ayrıldım.

 

"Sıkıntımı gideren sadık rüya"

"Sene 1952. Babam  aniden hastalandı. Onu Ilgın'dan alıp Konya Devlet Hastahanesine yatırdım. Ertesi gün sabahleyin ziyaretine gittiğimde yatağında bulamadım. Doktoruna sordum, 'Başınız sağolsun' dedi. Aniden şaşırdım.

"Zira ağır hasta değildi. Neyse, lüzumlu cenaze malzemesini aldım, hastahanede yıkandı, az bir cemaat ile cenaze namazını kılarak Musalla Mezarlığına defnettik. Allah rahmet eylesin.

"Babamın vefatı ile iş bitmedi. Vefatı esnasında başında bulunamayışım bana ayrı bir üzüntü kaynağı oldu. Vazifemden, efradı-ı ailemden bir şikâyetim yoktu. Buna rağmen üzüntüyü bir türlü üzerimden atamıyordum. Devamlı, 'Acaba babam nasıl vefat etti?' diye düşünüyordum. Geceleri uykudan aynı düşüncelerle uyanıyordum. Aradan aylar geçti, birgün rüyamda, Peygamberimiz (a.s.m.)'ı ziyaret etmek için Ravza-i Mutahhara'nın kapısından içeri girdim. Nur yüzlü iki zât yanıma geldi. 'Sen Bediüzzaman Hazretlerinin talebesi misin?' dediler. 'Evet' dedim. 'Sen baban için çok merak ediyorsun. Hiç merak etme, baban vefat ederken Bediüzzaman ve bütün talebeleri başında idi' dediler. Heyecanla uyandım ve Elhamdülillah dedim. Üzüntüm sevince kalboldu.

"Üstadımız da, 'Biz imanı kurtarmak için hizmet ediyoruz' demiyor muydu? Onun için bu hususta zerre kadar şüphem kalmadı. Babam namazını kılan müttakî bir insandı. Gerçi Nurlarla pek ilgisi yoktu. Fakat bizim gibi âciz ve günahkâr bir oğlunun, az dahi olsa Hz. Üstada ve Risale-i Nurlara karşı muhabbetinin olması, İnşaallah babamın da imanla göç etmiş olmasına vesile olmuştur diye düşünüyordum. Şu satırları yazarken yine aynı heyecanı yaşıyor ve davamızın kutsiyetini bir kat daha idrak ediyorum.

 

"Topal Hocanın Üstada muhabbeti"

"1953 senesinde memleketim olan Beyşehir'e gittim. Orada o sırada 112 yaşında ve kırk sene Ege havalisinde müftülük yapmış, âlim bir zât vardı. Kendisini ziyaret etmek ve duasını almak için evine gittim. Sohbetimiz esnasında, yanımda bulunan Üstadın vesikalık bir fotoğrafını kendisine gösterdiğimde, aldı, öptü ve ağlayarak, 'Bir ayağımı kaybettiğim için ziyaretine gidemedim, kalbden kalbe yol vardır, görürseniz selâmımı söyleyin, bana dua etsin ve bu esnada belki, Beyşehir'de bir topal hocamız var derse kurtuluşuma vesile olur' demişti.

"Yukarıda anlattığım rüyamı kendisine naklettiğim, tabir etmesini istirham edince buyurdu ki, 'Ravza-ı Mutahhara'da gördüğün o iki zâtın birisi Hz. Ebubekir, diğeri de Hz. Ömer'dir. Sen iki defa hacca gideceksin' dedi. Dediği gibi iki defa hacca gitmek nasip oldu. Elhamdülillah...

"1954 yılında memuriyetimi İzmir'e naklettirdim. Buradaki kardeşlerimziden Mustafa Birlik ile birlikte Hz. Üstadı ziyarete gitmiştik..."