Üçüncü Delil: ’dir. Yâni: Bütün kâinattaki hallâkıyet ve faaliyette ve tebeddülât ve ihya ve tavzifat ve terhisatta bütün masnuatın herbiri ve herbir tâifenin tesadüf imkânı olmayan öyle kasdî ve bilerek takılan hikmetleri ve faideleri ve vazifeleri var ve görüyoruz ki; ihatalı bir ilmi bulunmayan, hiçbir cihette, hiçbirisine îcad noktasında sâhib çıkamaz. Meselâ: Hadsiz zîhayattan bir insanın yüz cihâzâtından birtek cihazı olan lîsanı; bir et parçası iken, iki büyük vazifesiyle yüzer hikmetlere, neticelere, meyvelere, faidelere âlet oluyor... Taamların zevkindeki vazifesi, ayrı ayrı bütün tatları bilerek cesede, mideye haber vermek ve rahmet-i İlâhîyenin matbahlarına dikkatli bir müfettiş olmak ve kelimeler vazifesinde kalbe ve ruha ve dimağa tam bir tercüman ve santral olmak; elbette gâyet parlak ve kat’i bir sûrette ihâtalı ilme delâlet ve şehâdet eder. Bir tek dil, hikmetleri ve meyveleriyle böyle delâlet etse; hadsiz lîsanlar ve hadsiz zîhayatlar, nihayetsiz masnuat, Güneş zuhurunda ve gündüz kat’iyyetinde nihayetsiz bir ilme delâlet ve şehâdet ve Allâm-ül Guyûb’un dâire-i ilminden ve hikmetinden ve meşietinden hariç hiçbir şey yoktur diye ilân ederler.

Dördüncü Delil: ’dir. Yâni:

Bütün zîhayat, zîşuur âleminde, her nev’e ve her ferde, husûsi ve ona münâsip ve umuma şamil inâyetler, şefkatler, himayetler; bedâhet derecesinde ihatalı bir ilme delâlet ve o inâyetlere mazhar olanları ve ihtiyaçlarını bilen bir alîm-i inâyetkârın vücub-u vücûduna hadsiz şehâdetler eder, demektir.

İHTAR: Risâle-i Nur’un hulâsat-ül hulâsasının zübdesi olan arabî fıkradaki kelimelerin îzahı ise; Kur’ândan tereşşuh eden Risâle-i Nur’un âyât-ı Kur’âniyenin lemeâtından aldığı hakîkatlara, husûsan “İlim” ve “İrade”ye ve “Kudret”e dâir delillere ve hüccetlere işârettir ki; bu Arabî kelimelerin işâret ettikleri o ilmî deliller, ehemmiyetle tefsir ediliyor. Demek herbiri, çok âyâtın birer işâret ve birer nüktesini beyân etmektir. Yoksa o Arabî kelimelerin tefsiri ve beyânı ve tercümesi değildir.