Birinci Nükte: Cehennem fikri, geçmiş îman meyvelerinin lezzetlerini korkusuyla kaçırmıyor. Çünki, hadsiz rahmet-i Rabbaniyye, o korkan adama der: "Bana gel, tevbe kapısıyla gir." Tâ Cehennem’in vücudu değil korkutmak, belki sana Cennet’in lezzetlerini tam bildirsin ve senin ve hukuklarına tecavüz edilen hadsiz mahlûkatın intikamlarını alsın; sizi keyiflendirsin. Eğer sen dalâlette boğulup çıkamıyorsan, yine Cehennem’in vücudu bin derece îdam-ı ebedîden hayırlıdır. Ve kâfirlere de bir nevi’ merhamettir. Çünki insan, hattâ yavrulu hayvanat dahi, akrabasının ve evlâdının ve ahbabının lezzetleriyle ve saadetleriyle lezzetlenir. Bir cihette mes’ud olur. Şu halde, sen ey mülhid! dalâletin itibariyle ya idam-ı ebedi ile ademe düşeceksin veya Cehennem’e gireceksin. Şerr-i mahz olan adem ise, senin bütün sevdiklerin ve saadetleriyle memnun ve bir derece mes’ud olduğun umum akraba ve asl ve neslin seninle beraber idam olmasından, binler derece Cehennem’den ziyâde senin ruhunu ve kalbini ve mâhiyet-i insaniyeni yandırır. Çünki, Cehennem olmazsa Cennet de olmaz. Her şey senin küfrün ile ademe düşer.