Binâenaleyh Bediüzzaman ve Risâle-i Nur hakkında tekrarla ve ısrarla devam edegelen takdirkâr yazı ve takrizlerin neşredilmesinin bir mühim âmili de bu olsa gerektir ve tenkid edilmemelidir. Nazar-ı dikkatle bu zâtı ve eserlerini temaşa edenler, kemâl-i takdirle tebrik ve senadan kendilerini alamamışlardır.

Bilhassa mahkûm ettirilmek için sevkedildiği mahkemeler ve ehl-i vukuflar, eserlerini ve hayatını tetkikten sonra, eserlerinde görünen kemâlât ve güzelliği tasdik etmişlerdir. Şu halde; milletin en zeki ve ferasetli tabakasının, ehl-i akıl ve kalbin yarım asırdanberi devam edegelen ve gittikçe umûmîyet kesbeden Said Nursî ve Risâle-i Nur hakkındaki kanaat ve ifadeleri, gerçekten büyük bir hakîkatın tezahürü olarak kabul edilmek îcab eder.

Suâl: Mâdem Allah Alîmdir. Onun bilmesi ve iltifatı kâfidir. Ehl-i kemâl büyük zâtlar, dâima kendilerini setretmişler. Hem bâki bir âlemde hakîkatler bütün çıplaklığiyle ortaya döküleceğine göre; ne için Risâle-i Nurun meziyetleri, İlâhî inâyet ve ikramlar çoklukla zikredilmiş. Said Nursî’nin hizmet-i Kur’âniyyesi esnasında mazhar olduğu harika muvaffakıyet ve kemâlât beyân edilmiş ve bunlar ne için neşredilmiş? Hattâ ilmî eserlerinin bir çoğunun arkasında bu nevi takrizler konulmuş?..

Cevap: Bu husûsta mukni cevaplar ba’zı mektublarda vardır. Bir hülâsası şudur: Bediüzzamanın Risâle-i Nurun neşriyle hizmeti, doğrudan doğruya Kur’ân hesabınadır. Îman hakîkatlarının neşri, müslümanların îmanlarının takviyesi, kuvvetlenmesi, dolayısiyle İslâm dininin teâli etmesi, din düşmanlarının müfsit hücumlarının def edilmesi ve İslâm dininin insanlar arasında maddî ve ma’nevî kemâlâtın zübde ve hülâsası olduğunu âleme ilân etmek ve herkese kanaat-ı kat’iyye vermek için zikredilmiştir. Yukarıda bahsedildiği gibi aleyhte olanlar öyle insafsızca hücumlarda bulunmuşlardır ki; Said Nursî, hadsiz muarızlara, çok kuvvetli ve kesretli düşmanlara karşı; az, fakir ve zayıf olan Risâle-i Nur talebelerine, kuvve-i ma’nevîyye, gaybî imdat, teşci, sebat ve metânet vermek için Risâle-i Nur hakkındaki ikrâm-ı İlâhî ve hizmetin makbûliyetine âid inâyet-i Rabbânîyeyi zikretmiş; insafsız hücum ve asılsız iftiralara karşı mecbûriyetle müdafaaya geçilmiştir.