Sâniyen: Şefkat, vicdan, hakîkat, bizi siyasetten men’ediyor. Çünkü tokada müstehak dinsiz münafıklar onda iki ise, onlarla müteallik yedi-sekiz ma’sûm, biçâre, çoluk-çocuk, zaîf, hasta ve ihtiyarlar var. Belâ, musîbet gelse, o ma’sûmlar o belâya düşecekler; belki o iki münâfık dinsiz daha az zarar görecek. Onun için siyaset yoliyle, idare ve âsâyişi ihlâl tarzında neticenin husulü de meşkûk olduğu halde girmekten; Risâle-i Nur’un mahiyetindeki şefkat, merhamet, hak ve hakîkat şâkirdlerini men’ediyor.

Sâlisen: Bu vatan, bu millet ve bu vatandaki ehl-i hükümet, ne şekilde olursa olsun, Risâle-i Nura eşedd-i ihtiyaç ile muhtaçtırlar. Değil korkmak veyahut adavet etmek; en dinsizleri de, onun dindarâne, hakperestâne düstûrlarına tarafdar olmak gerektir. Meğer ki, bütün bütün millete, vatana, hâkimiyet-i İslâmiyeye hiyanet ola. Çünkü: Bu milletin ve bu vatanın hayat-ı içtimâîyesini anarşilikten kurtarmak ve büyük tehlikelerden halâs etmek için, beş esas lâzımdır ve zarurîdir:

Birincisi: Merhamet, ikincisi: Hürmet, üçüncüsü: Emniyet, dördüncüsü: Haram-helâlı bilip haramdan çekinmek, beşincisi: Serseriliği bırakıp itaat etmektir.

İşte, Risâle-i Nur hayat-ı içtimâîyeye baktığı vakit, bu beş esası temin edip âsâyişin temel taşını tesbit ve temin eder. Risâle-i Nur’a ilişenler kat’iyyen bilsinler ki; onların ilişmesi, anarşilik hesabına vatan ve millet ve âsâyişe düşmanlıktır. İşte bunun bir hülâsasını o casusa söyledim, dedim ki: “Seni gönderenlere söyle, hem de ki: On sekiz senedir bir def’a kendi istirahatı için hükümete müracaat etmiyen ve yirmi bir aydır dünyayı herc ü merc eden harblerden hiçbir haber almayan ve çok mühim makamlarda çok mühim adamların dostâne temaslarını istiğna edip kabul etmiyen bir adama ondan korkup tevehhüm edip dünyanıza karışmak ihtimaliyle evhama düşüp tarassudlarla sıkıntı vermekte hangi ma’na var, hangi maslahat var, hangi kanun var? Divâneler de bilirler ki; ona ilişmek, divâneliktir!” O casus da kalktı gitti.

SAİD NURSÎ