ve bu millete dostluğunu iade ve takviyesine te’sirli bir sûrette çabalayan ve diyânet riyasetinin ulemâsı, tenkid niyetiyle, dahiliye vekilinin emriyle üç ay tedkikten sonra, tenkid etmiyerek tam kıymetini takdir edip “Kıymetdar eser” diye, diyânet kütübhânesine konulan Zülfikâr ve Asâ-yı Mûsa gibi Nur eczalarını, evrâk-ı muzırra gibi toplayıp mahkeme eline vermeğe acaba hiç bir kanun, hiç bir vicdan, hiç bir insaf buna müsaade eder mi?...

Sekizincisi: Yirmi sene sıkıntılı ve sebebsiz bir nefiyden sonra serbestiyet verildiği vakit, binler akraba ve ahbabı bulunan doğduğu memleketine gitmeyerek; gurbeti, kimsesizliği tercih edip -tâ ki, dünya ve hayat-ı içtimâîyeye ve siyasete temas etmesin- ve çok sevablı olan câmideki cemâatın hayrını bırakıp odasında yalnız oturmasını tercih eden, yani halkın hürmetinden çekinmek gibi bir hâlet-i ruhiyeyi taşıyan ve yirmi sene hayatının şehadetiyle ve yüz binler kıymetdar Türk zâtların tasdikiyle, bir dindar müttaki Türkü, lâkayd çok Kürdlere tercih eden; hatta mahkemede, Hâfız Ali gibi kuvvetli îmanı bulunan Türk kardeşlerini, yüz Kürde değiştirmediğini isbat eden ve hürmet ve ihtiram görmemek için zaruret olmadan halklarla görüşmeyen ve câmie gitmiyen ve kırk seneden beri bütün kuvvetiyle ve âsâriyle İslâmiyetin uhuvvetine ve müslümanların birbirine muhabbetine çalışan ve şedit düşmanına karşı menfî hareket etmeyen ve hatta onunla meşgul olmayarak bedduâyı dahi etmeyen bir adam hakkında, resmî lîsanla, ihânet için bir propaganda yapmak, dostlarını ürkütmek için, “O Kürttür, siz Türksünüz; o Şâfiîdir, siz Hânefîsiniz” deyip, halkları ürkütüp ondan çekindirmeğe hangi maslahat, hangi kanun müsaade eder?

Dokuzuncusu: Çok mühimdir, kuvvetlidir; fakat siyasete teması için sükût ediyorum.

Onuncusu: Bu da, hiçbir kanun müsaade etmediği ve hiç bir maslahat bulunmadığı halde, sırf ma’nasız evhamdan ve bir habbeyi kubbeler yapmakdan ibaret, hiçbir kanuna girmeyen bir taarruzdur. Buna da mesleğimizce bakamadığımız siyasete temas etmemek için sükût ederek, böylece on vecihle kanunsuz muamelelere karşı yalnız

deriz.

SAİD NURSÎ