Birinci: Hakkımızdaki zahmet, rahmete dönmesi.

İkinci: Kader adâleti içinde, rızâ ve teslim ferahı.

Üçüncü: İnâyet-i hâssanın, Nurcular hakkında husûsiyetindeki sevinç.

Dördüncü: Geçici olmasından, zevâlinde lezzet.

Beşinci: Ehemmiyetli sevaplar.

Altıncı: Vazife-i İlâhîyeye karışmamak.

Yedinci: En şiddetli hücumda, en az meşakkat ve küçük yaralar...

Sekizinci: Sâir musîbetzedelere nisbeten çok derece hafif olması.

Dokuzuncu: Nur ve îman hizmetinde, şiddetli imtihanından çıkan yüksek ilânatın te’siratındaki sürur.

Dokuz adet ma’nevî sevinçler, öyle teskin edici bir merhem ve tatlı bir ilâçtır ki târif edilmez. Ağır elemlerimizi teskin ediyor.

SAİD NURSÎ

Aziz Sıddık Kardeşlerim,

Evvelâ: Haccı men eden, Zemzemi döktüren, hakkımızda eşedd-i zulme müsaadekâr davranan ve Zülfikâr ve Siracınnûrun müsaderesine ehemmiyet vermiyen ve bizi garazkârâne, kanunsuz tâzib eden me’murları terfi ettirip, hânemizden çıkan mazlûmâne, lîsan-ı hâl ile yüksek ağlamamızı ve sesimizi işitmeyen bir müstebid kabinenin zamanında en rahat yer hapistir. Yalnız mümkün olsa başka hapse naklolsak tam selâmet olur.

Sâniyen: Onlar, nasıl zorla en mahrem risâleleri en nâmahreme okuttular; öyle de, zorla ısrar edip bizi cem’iyyet yapmağa mecbûr ediyorlar. Halbuki, cem’iyyet ve komiteciliğe hiç ihtiyacımızı hissetmiyorduk. Çünkü, ittihad-ı ehl-i îman cemâatindeki uhuvvet-i İslâmiye Nurcular’da pek hâlisâne, fedakârane inkişaf ettiği gibi ve eski ecdâdlarımızın kemâl-i aşkla ruhlarını feda ettikleri bir hakîkata, Nur Şâkirdleri, o milyonlar kahraman ecdadlarından irsiyet aldıkları kuvvetli bir fedâilik ile o hakîkata bağlanmaları, şimdiye kadar resmî veya siyasî, gizli ve âşikâr cem’iyyetler ve komiteciliğe ihtiyaç bırakmıyordu.