Dördüncü Sebeb: Ba’zan tevâzu, küfran-ı ni’meti istilzam ediyor belki küfran-ı ni’met olur. Ba’zan da tahdîs-i ni’met, iftihar olur. İkisi de zarardır. Bunun çâre-i yegânesi ki: -ne küfran-ı ni’met çıksın, ne de iftihar olsun- meziyyet ve kemâlâtları ikrar edip fakat temellük etmiyerek, Mün’im-i Hakîkinin eser-i in’âmı olarak göstermektir. Meselâ: Nasılki murassa’ ve müzeyyen bir elbise-i fâhireyi biri sana giydirse ve onunla çok güzelleşsen, halk sana dese: “Mâşâallah, çok güzelsin, çok güzelleştin.” Eğer sen tevazu’kârâne desen: “Hâşâ!... Ben neyim, hiç. Bu nedir, nerede güzellik!” O vakit küfran-ı ni’met olur ve hulleyi sana giydiren mahir san’atkâra karşı hürmetsizlik olur. Eğer müftehirane desen: “Evet ben çok güzelim, benim gibi güzel nerede var, benim gibi birini gösteriniz...” O vakit, mağrurane bir fahirdir.

İşte; fahirden, küfrandan kurtulmak için demeli ki: “Evet ben güzelleştim, fakat güzellik libasındır ve dolayısiyle libası bana giydirenindir, benim değildir.”

İşte bunun gibi, ben de sesim yetişse, bütün Küre-i Arz’a bağırarak derim ki: “Sözler güzeldirler, hakîkattırlar, fakat benim değildirler, Kur’ân-ı Kerîmin hakâikından telemmu’ etmiş şuâlardır...”

düstûriyle derim ki:

yâni: “Kur’ânın hakâik-ı i’câzını ben güzelleştiremedim, güzel gösteremedim; belki Kur’ânın güzel hakîkatları, benim ta’biratlarımı da güzelleştirdi, ulvîleştirdi.” Mâdem böyledir; hakâik-ı Kur’ânın güzelliği nâmına, “Sözler” nâmındaki âyinelerinin güzelliklerini ve o âyinedarlığa terettüp eden İnâyât-ı İlâhîyyeyi izhar etmek, makbûl bir tahdîs-i ni’mettir.

Beşinci Sebeb: Çok zaman evvel bir ehl-i velâyetten işittim ki; o Zât, eski velilerin gaybî işâretlerinden istihraç etmiş ve kanaatı gelmiş ki: “Şark tarafından bir nur zuhûr edecek, bid’alar zulümatını dağıtacak.” Ben, böyle bir nurun zuhûruna çok intizar ettim ve ediyorum. Fakat çiçekler baharda gelir. Öyle kudsî çiçeklere zemin hazır etmek lâzım gelir. Ve anladık ki bu hizmetimizle o nurânî zatlara zemin ihzar ediyoruz.