BIRINCHI karra, "Yo Boqiy Antal-Boqiy!" dedim. Dunyo va dunyodagi Abdurahmon kabi, men bog’langan hadsiz do’stu-yorlarning zavol topishidan va aloqalarining uzilishidan kelib chiqqan hadsiz ma`naviy yaralar ustida qilingan jarrohlik amaliyoti navidan bo’lib, shifo bera boshladi.

Ikkinchi karra, "Yo Boqiy Antal-Boqiy!" jumlasi barcha ul ma`naviy yaralarga ham malham, ham darmon bo’ldi. Ya`ni: "Sen boqiysan. Ketgan ketsin, Sen yetarlisan. Modomiki Sen boqiysan, zavol topuvchi har narsaga badal rahmatingning bir jilvasi kifoya. Modomiki Sen borsan, Sening borligingga iymon ila bog’liqligini bilgan va Islomiyat siriga ko’ra, ul bog’liqlikka binoan harakat qilgan inson uchun har narsa bor. Fano va zavol, o’lim va yo’qlik bir pardadir, bir yangilanishdir. Boshqa-boshqa manzillarda kezmoq hukmidadir,"— deya anglab, tamoman ul kuydiruvchi, ayiruvchi, hazin, alamli, qorong’i, dahshatli ruhiy holat, tamoman sevinchli, sururli, lazzatli, nurli, sevimli, do’stona bir holatga aylandi. Tilim va qalbim, balki o’z holatlari bilan vujudimning barcha zarralari "Alhamdulilloh" dedilar.

Xullas, ul rahmat jilvasining mingdan bir qismi shudirki:

Men o’sha qayg’ugohim bo’lmish daradan va qayg’uli holatdan Barlaga qaytdim. Qarasam, Kulaonli Mustafo ismli bir yosh yigit mendan ilmi holga oid, tahorat va namozga doir bir necha masalani so’rmoq uchun kelgan ekan. U vaqtlar musofirlarni qabul qilmaganim holda, uning ruhidagi ixlos va kelajakda Risolai Nurga qiladigan qiymatdor xizmatiniIzoh-1 go’yo oldindan sezuvchi his ila ruhim ul yigitning ruhida o’qidi. Uni iziga qaytarib yubormadim, qabul qildim.Izoh-2