Demâ gaflet zeval buldu...... Ve nur-u Hak ayan gördüm.
Vücud bürhan-ı Zât oldu......Hayat, mir’at-ı Hak’tır gör.
Akıl, miftah-ı kenz oldu........ Fena, bab-ı bekadır gör.
Kemalin lem’ası söndü.........Fakat, şems-i Cemal var gör.
Zeval, ayn-ı visal oldu..........Elem, ayn-ı lezzettir gör.
Ömür nefs-i amel oldu.........Ebed ayn-ı ömürdür gör.
Zalâm, zarf-ı ziya oldu........Bu mevtte, hak hayat var gör.
Bütün eşya, enîs oldu...........Bütün asvât zikirdir gör.
Bütün zerrat-ı mevcudat.......Birer zâkir, müsebbih gör.
Fakrı, kenz-i gınâ buldum......Aczde tam kuvvet var gör.
Eğer Allah’ı buldunsa...........Bütün eşya senindir gör.
Eğer Mâlik-i Mülk’e memlûk isen............Onun mülkü senindir gör.
Eğer hodbin ve kendi nefsine mâlik isen:.............Bilâ-addin belâdır gör,
Bilâ-haddin azapdır tad,........Bilâ-gayet ağırdır gör.
Eğer hakîki abd-i hudâbînisen..............Hududsuz bir safâdır gör.
Hesabsız bir sevab var tad ......Nihayetsiz saadet gör...
Ey nefsim! Kalbim gibi ağla ve bağır ve de ki: “Fâniyim, fani olanı istemem. Âcizim, âciz olanı istemem. Ruhumu Rahmân’a teslim eyledim, gayr istemem. İsterim, fakat bir yâr-i bâkî isterim. Zerreyim, fakat bir şems-i sermed isterim. Hiçender hiçim, fakat bu mevcudatı umumen isterim. ”