Hem hâkimiyet bir makam-ı izzettir; rakib kabul etmek, o hâkimiyetin izzetini kırar. Evet, aczi için çok yardımcılara muhtaç olan insanın, cüz’î ve zâhirî ve muvakkat bir hâkimiyeti için kardeşini ve evlâdını zalîmâne öldürmesi gösteriyor ki: Hâkimiyet rakîb kabul etmez. Böyle bir âciz, böyle cüz’î bir hâkimiyet için böyle yaparsa; elbette, bütün kâinatın mâliki olan bir Kadîr-i Mutlak’ın, hakîki ve küllî Rubûbiyetine ve Ulûhiyetine medâr olan kendi hâkimiyet-i kudsiyesine başkasını teşrik etmesi ve şerike müsaade etmesi hiçbir cihetle mümkün olamaz. Bu hakîkat, İkinci Şuâ’ın İkinci Makam’ında ve Risâle-i Nur’un birçok yerlerinde kuvvetli deliller ile isbat edildiğinden, onlara havale ediyoruz. İşte yolcumuz bu dört hakîkatı müşâhede etmekle, vahdaniyet-i İlâhîyeyi şuhud derecesinde bildi.. îmanı parladı. Bütün kuvvetiyle

dedi. Ve bu menzilden aldığı derse bir kısa işâret olarak Birinci Makam’ın ikinci bab’ında:

denilmiştir.