Ve hem, yüzer risâle içinde, yanlış ma’na verilmemek için mahrem tuttuğumuz ve neşrine izin vermediğimiz iki üç risâlede, yalnız birkaç cümlelerini bahâne gösterip ittiham etmiş.

Halbuki o risâleleri (biri müstesna) Eskişehir mahkemesi tetkik etmiş, îcabına bakmış. Ve müstesna ise, hem istidamda ve hem i’tirâznâmemde gâyet kat’i cevap verildiği ve “Elimizde nur var, siyaset topuzu yok!” diye Eskişehir mahkemesinde, yirmi vecihle kat’i isbat edildiği halde, o insafsız müddeiler, üç mahrem ve neşr olmayan risâlelerin üç dört cümlelerini, bütün Risâle-i Nur’a teşmil eder gibi, Risâle-i Nur’u okuyan ve yazanı suçlu ve beni de “Hükümet ile mübareze eder” diye ittiham etmişler.

Ben ve bana yakın ve benim ile görüşen bütün dostlarımı işhad ve kasemle te’min ederim ki, bu on seneden ziyâdedir ki, iki reisten ve bir meb’ustan ve Kastamonu valisinden başka, hükümetin erkanını, vükelasını; kumandanları, me’murları, meb’usları kimler olduğunu kat’iyyen bilmiyorum. Ve bilmeyi de merak etmemişim. Acaba hiç imkânı var mı ki, bir adam mübareze ettiği adamları tanımasın ve bilmeye merak etmesin? Dost mu, düşman mı? karşısındakini tanımasına ehemmiyet vermesin.

Bu hallerden anlaşılıyor ki; bil’iltizam, herhalde beni mahkûm etmek için, gâyet asılsız bahâneleri îcad ederler.

Mâdem keyfiyet böyledir, ben de buranın mahkemesine değil, belki o insafsızlara derim; Ben, sizin bana vereceğiniz en ağır cezanıza da beş para vermem. Ve hiç ehemmiyeti yok. Çünkü ben, kabir kapısında, yetmiş yaşındayım. Böyle mazlum ve ma’sûm bir iki sene hayatı, şehâdet mertebesiyle değiştirmek benim için büyük saadettir.

Risâle-i Nur’un binler hüccetleriyle kat’i îmanım var ki, ölüm bizim için bir terhis tezkeresidir. Eğer idam da olsa; bizim için bir saat zahmet, ebedî bir saadetin ve rahmetin anahtarı olur.

Fakat siz, ey zındıka hesabına adliyeyi şaşırtan ve hükümeti bizimle sebepsiz meşgul eden insafsızlar! Kat’i biliniz ve titreyiniz ki; siz, idam-ı ebedi ile ve ebedi haps-i münferid ile mahkum oluyorsunuz.