(Şu Söz’ün başında beş şuleyi yazmak niyet ettik. Fakat birinci şûle’nin âhirlerinde eski hurufâtla tab’etmek için gayet sür’atle yazmağa mecbur olduk. Hattâ bâzı gün yirmi-otuz sahifeyi iki-üç saat içinde yazıyorduk. Onun için üç şûleyi ihtisâren, icmâlen yazarak iki şûleyi de şimdilik terkettik. Bana ait kusurlar ve noksaniyetler ve işkâl ve hatâlara nazar-ı insaf ve müsamahâ ile bakmalarını ihvanlarımızdan bekleriz.)

Bu Mu’cizât-ı Kur’aniyye Risalesindeki ekser âyetlerin herbiri, ya mülhidler tarafından medâr-ı tenkid olmuş veya ehl-i fen tarafından itiraza uğramış veya cinnî ve insî şeytanların vesvese ve şüphelerine maruz olmuş âyetlerdir. İşte bu “Yirmibeşinci Söz” öyle bir tarzda o âyetlerin hakîkatlarını ve nüktelerini beyân etmiş ki, ehl-i ilhad ve fennin kusur zannettikleri noktalar i’câzın lemaâtı ve belâgât-ı Kur’aniyyenin kemâlâtının menşe’leri olduğu, ilmî kaideleriyle isbat edilmiş. Bulantı vermemek için onların şüpheleri zikredilmeden cevab-ı kat’î verilmiş.

gibi... Yalnız Yirminci Söz’ün Birinci Makamı’nda üç-dört âyette şüpheleri söylenmiş. Hem bu Mu’cizât-ı Kur’aniyye Risalesi gerçi gayet muhtasar ve acele yazılmış ise de, fakat ilm-i belâgat ve ulûm-u Arabiyye noktasında, âlimlere hayret verecek derecede âlimâne ve derin ve kuvvetli bir tarzda beyân edilmiş. Gerçi her bahsini her ehl-i dikkat tam anlamaz, istifâde etmez. Fakat o bahçede herkesin ehemmiyetli hissesi var. Pek acele ve müşevveş hâletler içinde te’lif edildiğinden ifade ve ibaresinde kusur var olmasıyla beraber ilim noktasında çok ehemmiyetli mes’elelerin hakîkatını beyân etmiş.

Said Nursî