Sözler | Lemeât | 694
(691-746)

Zannımca lâfz ve nazım, san’atça cazibedâr olsa, nazarı kendiyle meşgul eder. Nazarı mânadan çevirmemek için perişan olması daha iyidir.

Şu eserimde üstadım: Kur’andır. Kitabım: Hayattır. Muhatâbım: Yine benim. Sen ise ey kàri! Müstemi’sin. Müstemi’in tenkide hakkı yoktur; beğendiğini alır, beğenmediğine ilişmez. Şu eserim, bu mübârek Ramazanın feyzi(*) olduğundan, ümid ederim ki: İnşâallah din kardeşimin kalbine tesir eder de lisanı bana bir dua-i mağfiret bahşeder veya bir Fâtiha okur...

“EDDAΔ

(*) Yıkılmış bir mezarım ki, yığılmıştır içinde

Said’den yetmiş dokuz emvat (**) bâ-âsam âlâma.

Sekseninci olmuştur, mezara bir mezar taş.

Beraber ağlıyor (***) hüsrân-ı İslâm’a.

Mezar taşımla pür-emvat enîndar o mezârımla

Revânım sâha-i ukba-yı ferdâma.

Yakînim var ki: İstikbal semâvatı, zemin-i Asya

Bâhem olur teslim, yed-i beyza-yı İslâm’a.

Zira yemin-i yümn-i îmandır

Verir emn-ü eman ile enâma...

(*) Hattâ, tarihi

çıkmış. Yâni: “Ramazanın iki hilâlinden doğmuş bir edeb yıldızıdır.” (Bin üç yüz otuz yedi eder.)

(*) Bu kıt’a, O’nun imzasıdır.

(**) Her senede iki defa cisim tazelendiği için iki Said ölmüş demektir. Hem bu sene Said yetmişdokuz senesindedir. Herbir senede bir Said ölmüş demektir ki, bu tarihe kadar Said yaşayacak.

(***) Yirmi sene sonraki bu şimdiki hâli, hiss-i kablelvuku’ ile hissetmiş.

Dinle
-

Sözler