Ve misal, âlemi cismânî ile âlemi ruhanî arasında bir köprüdür. Bahar, kış ile yaz arasında ayrı bir nevi köprüdür. Kıyamette ise, inkılâb bir değildir. Pek çok ve büyük inkılâblar olacağından, köprüsü de pek garîb, acîb olması lâzım gelir.

İ’lem Eyyühel-Aziz! İnsanın ba’d-el-mevt, Hâlıkı Rahman ve Rahîm’e rücûu hakkında ilânat yapan şu

gibi âyetlerde büyük bir beşâret ve teselli olduğu gibi, ehli isyana da büyük tehdidleri imâ vardır.

Evet bu âyetlerin sarâhatine göre: Ölüm; zevâl, firak, adem kapısı ve zulümat kuyusu olmayıp; ancak Sultanı Ezel ve Ebed’in huzuruna girmek için bir medhaldir. Bu beşâretin işâretiyle kalb ademi mutlak korkusundan, eleminden kurtulur. Evet küfrün tazammun ettiği Cehennemi ma’nevîyeye bak!

Hadîs-i Kudsîsi sırrınca, Cenâbı Hak kâfirin zan ve i’tikâdını dâimî bir azabı elîme kalb eder. Sonra, îman ve yakîn ile, Cenâbı Hakk’ın likasından sonra, rızâsından sonra, rü’yetinden sonra mü’minler için hâsıl olan lezzetlerin derecelerine bak! Hatta Cehennemi cismanî, ârif olan mü’min için, âsiye kâfirin Cehennemi ma’nevîsine nisbeten Cennet gibidir.

Arkadaş! Âlemi bekaya delâlet eden berâhinden mâadâ, arkasında saflar teşkil edip duâlarına bir ağızdan “Âmîn! Âmîn!” söyliyen enbiyâ, evliyâ, sıddîkîn imâmları, Mahbubu Ezelî’nin Habibi Ekremi Muhammed Aleyhissalâtü Vesselâm’ın tazarrûatı, duâları, âlemi bekada insanın bekasına pek büyük bürhan ve kâfi bir vesîledir. Çünkü; kâinatı serâpa istilâ eden şu hüsünler, güzellikler, cemâller, kemâller; o Habib’in tazarrûatını işitmemek veya kabul etmemek kadar çirkin, kabih, kusur, naks addedilecek bir şeye müsaade eder mi? Cenâbı Hak bütün nekaisten, çirkin şeylerden münezzeh, müberrâ değil midir? Elbette münezzehtir.

İ’lem Eyyühel-Aziz! Cenâbı Hakk’ın verdiği ni’metleri söyleyip i’lân ve tahdisi ni’met etmek, ba’zan gurura ve kibre incirar eder. Tevâzû kasdiyle de o ni’metleri ketmetmek iyi değildir. Binâenaleyh, ifrat ve tefritten kurtulmak için istikamet mîzanına müracaat edilmeli. Şöyle ki: