Türkçe
English
العربية
Pyccĸий
français
Deutsch
Español
italiano
中文
日本語
Қазақ
Кыргыз
o'zbek
azərbaycan
Türkmence
98. Va{iot bog, navistina, e Allah; nema drug bog osven Nego. Znaeweto Negovo gi opfa}a site ne{ta.”
99. I ete, taka Nie ti gi ka`uvame ka`uvawata za onie koi ve}e pominaa. A od Na{a strana ti dadovme, sekako, Opomena.
100. Koj }e bide ramnodu{en kon nego }e ponese na Denot suden te{ko breme, navistina!
101. I za navek }e ostane vo taa te{kotija. E, samo kolku e lo{ za niv toj tovar na Denot suden!
102. Na Denot koga }e se duvne vo Surlata... na Denot toj, koga Nie }e gi zbereme silnicite, a tie podbeleni!
103. ]e si {epotat edninadrugi: “Ostanavte samo deset dena.”
104. Nie najdobro go znaeme ona {to go zboruvaat. I koga }e re~e onoj,najpametniot od niv: “Ostanavte samo eden den!”
105. I te pra{uvaat za brdata, pa, ka`i: “Gospodarot moj }e gi zdrobi vo pra{ina,
106. a mestata vo koi bile }e gi ostavi pusti,
107. pa, po zemjata ne }e vidi{ ni krivina ni pre~ka.”
108. Na Denot toj, }e go sledat onoj {to }e gi vika i za nego ne }e ima pre~ka. I glasovite }e zamol~at pred Milostiviot i samo {epot }e slu{ne{.
109. Na Denot toj posreduvaweto }e mu koristi samo na onoj komu }e mu dozvoli Milostiviot i so ~ij govor On }e bide zadovolen.
110. On go znae i ona {to e pred niv i ona {to e zad niv; onie so znaeweto ne mo`at da Go opfatat.
111. A licata }e bidat pot~ineti pred @iviot i Postojaniot. ]e propadne, sigurno, onoj {to }e ponese zlo breme!
112. Onoj koj raboti dobri dela e - vernik, ne se pla{i ni od {teta ni od nepravda.
113. I ete, taka Kur’anot Nie go objavivme na arapski jazik i vo nego gi poredivme vetuvawata za da bidat bogobojazlivi ili opomenuva~ki da vlijae vrz niv.
114. Pa, Allah e Vi{en! Vladar vistinski! I ne brzaj so Kur’anot pred da ti se zavr{i vdahnovenieto negovo. I ka`i: “Gospodare moj, zgolemi go znaeweto moe!”
115. I na Adem, sigurno, Nie mu prepora~avme. Potoa toj zaboravi. I kaj nego ne najdovme re{itelnost.
116. I koga Nie im rekovme na melekite: “Padnete mu na sexde na Adem i, ete, padnaa na sexde, osven Iblisot koj go otfrli toa.
117. Toga{ Nie rekovme: “O Adem, ovoj, navistina, e neprijatel, tvoj i na `enata tvoja. Pa, taka, nikako neka ne ve istera od Xennetot; }e se unesre}ite.
118. Da, vo Xennetot ne }e ostane{ ni gladen ni gol;
119. da, vo Xennetot ne }e ostane{ ni `eden ni ispoten.”
120. Pa, [ejtanot, drdorej}i mu, re~e: “O Adem, da te nateram li da se pribli`i{ do stebloto na ve~nosta i na vlasta koja ne is~eznuva?”
121. I dvajcata probaa od nego, i zapo~naa, toga{, da im se poka`uvaat nivnite sramni mesta, i po~naa da gi pokrivaat, frlaj}i vrz niv lisja xennetski. I Adem ne go poslu{a Gospodarot svoj pa skr{na od patot.