Denizli ve Emirdağ Lahikaları I -II | Mektup 220 | 329
(329-330)
(220)

AFYON HÜKÜMET VE MAHKEMESİNE VE ZÂBITASINA DAHA BİRKAÇ NOKTA MÂRÛZÂTIM VAR

Birincisi: Ekser Enbiyânın şarkta ve Asya’da zuhurları ve ağleb-i hükemânın garbta ve Avrupa’da gelmeleri, kader-i ezeliyenin bir işâretidir ki; Asya’da din hâkimdir. Felsefe ikinci derecededir. Bu remz-i kadere binâen, Asya’da hüküm süren dindar olmazsa da din lehine çalışanlara ilişmemeli, belki teşvik etmelidir.

İkincisi: Kur’ân-ı Hakîm bu zemin kafasının aklı ve kuvve-i müfekkiresidir. Eğer el-iyâzübillâh, Kur’ân küre-i arz başından çıksa arz divâne olacak, akıldan boş kalan kafasını bir seyyareye çarpması, bir kıyâmet kopmasına sebep olması akıldan uzak değildir. Evet, Kur’ân arşı ferş ile bağlamış bir zincir, bir hablullahdır. Câzibe-i umumiyeden ziyâde, zemini muhâfaza ediyor. İşte bu Kur’ân-ı Azîmüşşân’ın hakîki ve kuvvetli bir tefsîri olan Risâle-i Nur; bu asırda bu vatanda bu millete, yirmi senedenberi te’sirîni göstermiş büyük bir ni’met-i İlâhîyye ve sönmez bir mu’cize-i Kur’âniyedir. Hükümet ona ilişmek ve talebelerini ondan ürkütüp vazgeçirmek değil, belki himâye etmek ve okunmasına teşvik etmek gerektir.

Üçüncüsü: Ehl-i îmandan bütün gelenler, mâziye gidenlere mağfiret duâlariyle ve hasenatlarını onların ruhlarına bağışlamalarıyla yardımlarına binâen Denizli Mahkemesinde demiştim:

Mahkeme-i kübrâda, milyarlar ehl-i îmandan dâvacılar Kur’ân hakîkatlarına hizmet eden Nur Talebelerini mahkûm ve perîşan etmek isteyenlerden ve sizlerden sorulsa ki: “Serbestiyet kanunuyla dinsizlerin, komünistlerin neşriyatlarına ve anarşiliği yetiştiren cemiyetlerine müsamahakârâne bakıp ilişmediğiniz halde, vatanı ve milleti anarşistlikten ve dinsizlik ve ahlâksızlıktan ve vatandaşlarını ölümün îdam-ı ebedîsinden kurtarmağa çalışan Risâle-i Nur ve Talebelerini, hapisler ve tazyiklerle perîşan etmek istediniz!” diye sizlerden sorulsa ne cevap vereceksiniz? Biz de, sizlerden soruyoruz! Onlara demiştim. O zaman o insaflı, adâletli zâtlar bizi berâet ettirdiler, adliyenin adâletini gösterdiler.

Ses Yok

Denizli ve Emirdağ Lahikaları I -II