Denizli ve Emirdağ Lahikaları I -II | Mektup 431 - 432 | 578
(578-578)
(431)

Vasiyetnamenin Hâşiyesidir

Üstadımız âhir ömründe insanların sohbetinden men’edildiği cihetle anladı ki, bu zamanda şahsiyet cihetiyle insanlara zarar verecek haller var. Risâle-i Nur’un mesleğindeki âzamî ihlâs için bu hastalık verilmiş. Çünkü bu zamanda, şan şeref perdesi altında riyakârlık yer aldığından azamî ihlâs ile bütün bütün enaniyeti terk lâzımdır. Dostlar uzaktan ruhuma Fatiha okusunlar, ma’nevî dua ve ziyaret etsinler. Kabrimin yanına gelmesinler. Fatiha uzaktan da olsa ruhuma gelir. Risâle-i Nur’daki âzamî ihlâs ile bütün bütün terk-i enaniyet için buna bir ma’nevî sebeb hissediyorum. Kendini Risâle-i Nur’a vakfetmiş olan yanımda bulunanlardan nöbetle birer adam kabrimin yakınında olup, bu ma’nayı lüzumsuz ziyarete gelenlere bildirsinler.

Said Nursî


* * *

(432)


Üstadımız izzet-i ilmiyeyi muhafaza için eski zamandan beri en büyük reislere tezellül etmedi. Hem halkların hediyesini kabûl etmiyordu. Şimdi ise Üstadımız hem zayıf olduğu halde, ehl-i ilme bir mahzuru olmayan hediyeyi ise hastalıkla alamıyor. Hattâ biz hizmetkârlarından dahi en küçük bir şeyi mukabelesiz yiyemiyor. Yese hasta oluyor. Bu hâleti, hiçbir şeye âlet olmayan Risâle-i Nur’daki azamî ihlâsın muhafazası için, bir hastalık sûretini aldı ve hastalıkla bu kaidesini bozmaktan men’ediliyor itikadındayız. Hattâ Risâle-i Nur’un her tarafta neşir ve intişarının büyük bir bayramı münâsebetiyle, ehl-i ilme lâzım olan musafaha ve sohbet etmekten ve bu mübârek bayramda da en has talebeleri ve kardeşleriyle musafaha ve sohbetten ve ona bakmaktan da şiddetle sıkılıp, azamî ihlâsın muhafazası için bir hastalık haleti alarak men’edildiği ona ihtar edildi. Hattâ bizler gördük ki, bu mübârek bayramda şiddetli hastalığı için talebelerine dedi: “Benim kabrimi gâyet gizli bir yerde, bir-iki talebemden başka hiç kimse bilmemek lâzım geliyor. Bunu vasiyet ediyorum. Çünkü dünyada sohbetten beni men’eden bir hakîkat, elbette vefatımdan sonra da o hakîkat bu sûrette beni mecbûr ediyor.”

Ses Yok

Denizli ve Emirdağ Lahikaları I -II