Denizli ve Emirdağ Lahikaları I -II | Mektup 305 - 306 | 394
(394-394)
(305)


Evvelâ: Bir inâyettir ki, o adamın müfteriyâne iddiânâmesini işitemedim. Yoksa şiddetle konuşacaktım. Reise, seni mahkemeye veriyorum, yâni haksızlığınla mahkeme-i kübrâya ve kanunsuzluğunla dünya mahkemesine. Ve avukatım yok dediğimden maksad, onlara, bizim umumumuzun küllî mes’elede vekilimizdir, benim hususî şahsıma gelen hücuma ancak ben mukabele edebilirim, demektir. Ahmed Hikmet’e bildiriniz.

Sâniyen: Savcının isnâdâtına karşı eski müdâfaatımız kâfidir.

Sâlisen: Mustafa Osman, Ceylân nasıl telâkki ettiklerini ve hiç bulantı onlara vermediklerini ve dâire-i Nur’da dahi fena te’sir etmeyeceğini bana yazdılar. Kahraman Tâhiri gördüm. O da öyle telâkki etmiş. Husrev ve Feyzileri ve Sabri’yi merak ettim.

Râbian: Zannederim ki, şimdi küfür ve dalâlet, komiteler ve cemiyetler şeklinde hücum ettikleri içindir ki, kader-i İlâhî, bunlara bu eşedd-i zulüm ile bir cemiyet isnadiyle bizi tâzib ettiriyor. Demek şimdi ehl-i îmanın ittihadına pekçok lüzum var. Biz o hakîkatı bilmediğimiz için kaderin adâlet tokadını yeriz.

Said Nursî


* * *

(306)


Aziz, Sıddık Kardeşlerim!

Evvelâ: Haccı men’eden zemzemi döktüren, hakkımızda eşedd-i zulme müsâdekâr davranan ve Zülfikâr ve Sirâcınnûr’un müsâderesine ehemmiyet vermiyen ve bizi garazkârâne, kanunsuz tâzib eden me’murları terfi ettirip hâdisenizden çıkan mazlumâne lîsan-ı hâl ile yüksek ağlamamızı ve sesimizi işitmeyen bir müstebid kabinenin zamanında en rahat yer hapisdir. Yalnız mümkün olsa başka hapse naklolsak, tam selâmet olur.

Sâniyen: Onlar nasıl zorla en mahrem risâleleri en nâmahreme okuttular... öyle de, zorla ısrar edip bizi cemiyet yapmağa mecbûr ediyorlar. Halbuki, cemiyet ve komiteciliğe hiç ihtiyacımızı hissetmiyorduk.

Ses Yok

Denizli ve Emirdağ Lahikaları I -II